Deze avond kreeg ik een lift aan­ge­bo­den. Dat over­komt me zel­den. Maar ik ga dan ook zel­den hard­lo­pen ter­wijl de hagel met bak­ken ijs uit de lucht komt.

Ik had het eerst niet in de gaten alleen dat de auto ach­ter me niet echt z’n best deed om me in te halen ter­wijl ik zo behulp­zaam was om in de berm te gaan lopen. Bleek dat de vrouw aan het stuur al de hele tijd met het raam­pje open naast me reed. En ik maar stug voor me uit­kij­ken. Dat krijg je als je geen bril op zet tij­dens het rennen.

Dus toen ik ein­de­lijk opzij keek vroeg ze vrien­de­lijk of ik niet lie­ver wil­de instap­pen. Ondanks dat ik zowat geha­gel­straald werd gaf ik aan dat het me pri­ma beviel. De tem­pe­ra­tuur was heer­lijk en ik voel­de me na een hele dag op kan­toor waar de kli­maat­con­tro­le niet hele­maal grip had gekre­gen op de weers­om­stan­dig­he­den weer als herboren.

Lachend wens­te ze me suc­ces en reed ver­der ter­wijl ik in mijn eigen tem­po com­pleet door­weekt met vol­le teu­gen genoot van een dag die de boe­ken in is gegaan als de warm­ste dag ooit in juli. Daar had ik ’s mid­dags niet meer op gehoopt toen ik met tegen­zin de geplan­de avond­trai­ning uit mijn week­sche­ma schrapte.

~ ~ ~