Een dag ver­der heb ik nog steeds veel zin om het boek Zen and the Art of Motor­cy­cle Main­tenan­ce (hier­na Zen) te gebrui­ken als inspi­ra­tie­bron bij het blog­gen. Alleen al het voor­uit­zicht om er dage­lijks in te mogen lezen stemt me geluk­kig. Het is niet met veel boe­ken dat ik iets soort­ge­lijks ervaar. Alleen al het sim­pe­le feit dat het boek nu op mijn bureau ligt doet iets met me. Ik ben erg benieuwd of ik ooit zal ont­dek­ken waar dat bij­zon­de­re gevoel van­daan komt.

Het lezen in Zen is als op reis gaan. Aller­eerst is daar natuur­lijk de tocht per motor door enke­le sta­ten van Ame­ri­ka die een vader (de ver­tel­ler van het ver­haal) met zijn zoon maakt en waar­van hij ver­slag doet. Maar daar­naast rei­zen we ook mee op de her­in­ne­rin­gen die lang­zaam naar boven komen bij de ver­tel­ler naar­ma­te hij dich­ter in de buurt komt van plaat­sen uit een vorig leven. Boven­dien maken we een reis door de geschie­de­nis van de filo­so­fie omdat dit onlos­ma­ke­lijk ver­bon­den is met de lot­ge­val­len van de ver­tel­ler tij­dens de peri­o­de die zo ver weg­ge­stopt was in zijn geheugen.

Iede­re keer wan­neer ik dit boek her­lees heb ik nooit de behoef­te om stuk­ken over te slaan. Ik weet wat er alle­maal staat te gebeu­ren onder­weg en ik weet hoe het afloopt. Maar toch vormt dit geen belem­me­ring tij­dens het lezen. Inte­gen­deel. Het lijkt juist of het ver­haal steeds rij­ker wordt. Veel meer voel ik de nei­ging om elke zin nog nauw­keu­ri­ger te lezen. Om te zien of ik de vori­ge keer niets gemist heb. Of om te kij­ken of ik het nu beter begrijp. Natuur­lijk zou ik dit bij veel meer boe­ken moe­ten heb­ben omdat ik zel­den bij eer­ste lezing van een com­plex boek alles weet te door­gron­den. Maar er zijn slechts wei­nig boe­ken waar­bij ik dat kan opbren­gen. Zen is zo’n boek.

Wat me alleen nog doet aar­ze­len om defi­ni­tief voor Zen te kie­zen is een ander boek wat op mijn bureau ligt: Waar­om het leven snel­ler gaat als je ouder wordt — De gehei­men van het geheu­gen door Dou­we Draais­ma. Het is een boek dat ik al een paar jaar in bezit heb maar tot nu toe onge­le­zen in de kast staat. Ik denk dat ook dit boek erg uit­no­digt om te gebrui­ken bij mijn poging om fre­quen­ter te gaan blog­gen. Want zeg nu zelf, zo’n beschrij­ving op de ach­ter­flap die hier­on­der volgt is toch koren op de molen om hele­maal ‘los’ te gaan als blogger?

Waar­om her­in­ne­ren we ons bij­na niets van onze vroeg­ste jeugd? Hoe komt het dat geu­ren her­in­ne­rin­gen oproe­pen? Waar­door zien ster­ven­den soms hun hele leven aan zich voor­bij­trek­ken? En waar­om lijkt het leven snel­ler te gaan als je ouder wordt?
Stuk voor stuk vra­gen die te maken heb­ben met het geheu­gen, dat raad­sel­ach­ti­ge feno­meen van de men­se­lij­ke geest dat ons maakt tot wie we zijn, maar ons ook gere­geld voor de gek houdt. Dou­we Draais­ma ont­hult in deze prach­tig geschre­ven best­sel­ler de gehei­men van het geheugen.

Voor­lo­pig laat ik de twee boe­ken op mijn bureau lig­gen en hak komend week­ein­de de knoop door. Laat voor­al weten wat jul­lie voor­keur zou zijn mocht je even­tu­eel wil­len meelezen.