Hij vroeg of ik een stukje papier voor hem had zodat hij een telefoonnummer kon opschrijven. Ik gaf hem een post-it. Het was nog net niet dat hij het complete pakje gele briefjes van me afpakte maar veel scheelde het niet. Begerig keek hij naar het stapeltje op mijn bureau.
Die zijn erg zeldzaam hier, vertrouwde hij me toe. Helemaal volgen deed ik hem niet. Die post-its? vroeg ik verbaasd. Hij knikte. En paperclips ook.
Het bleek dat hij al die tijd sinds hij hier als expat uit de VS aan het werk was gegaan verstoken is gebleven van enkele basiskantoorartikelen. Te druk of te verlegen om het de secretaresses te vragen, dat is me niet helemaal duidelijk geworden.
Vandaag, op de dag dat we met het grootste gedeelte van zijn team afscheid van hem namen omdat er een nieuwe uitdaging in de VS op hem wacht, had ik als grap post-its en paperclips voor hem meegenomen. Hij was als een kind zo blij.
We gaan hem missen.
