Voor­dat ik vakan­tie had was de man al een paar keer mijn werk­ka­mer bin­nen­ge­lo­pen. Zon­der iets te zeg­gen had hij plaats­ge­no­men in mijn lees­stoel bij het raam waar ik hem pas na een tijd­je opmerk­te. Hij leek relaxed, had een flau­we glim­lach om zijn mond en keek afwe­zig naar de sta­pel boe­ken op mijn bureau. Omdat hij niet van plan leek iets te zeg­gen ging ik ver­der met mijn werk.

Zijn vol­gen­de bezoek­jes weken hier niet veel van­af. Tel­kens had ik niet door dat hij in mijn kamer was tot­dat ik hem zag in de stoel bij het raam. Lang bleef hij ove­ri­gens niet. Maar lang genoeg om me aan zijn bestaan te her­in­ne­ren. Als­of ik dat nodig had. De laat­ste keer dat hij er was voor­dat ik op vakan­tie ging glim­lach­te hij niet meer. Hij ging ook niet weg. Toen ik mijn kof­fers had inge­pakt en de kamer ver­liet zat hij er nog steeds. De deur deed ik goed op slot.

In het vlieg­tuig was de plek naast mij vrij. Ik vrees­de het erg­ste. Als laat­ste kwam de man bin­nen­ge­wan­deld. Met een don­ke­re blik speur­de hij de rij­en af. Ik liet me onder­uit zak­ken en deed als­of ik sliep. Hij zei niets ter­wijl hij ging zit­ten. Tij­dens de vlucht heb ik m’n ogen niet open­ge­daan. Op de plaats van bestem­ming aan­ge­ko­men liep hij voor me het vlieg­tuig uit. Later zag ik hem opnieuw in de bus die ons naar het hotel bracht.

De hele vakan­tie voel­de ik zijn aan­we­zig­heid zon­der dat ik hem ver­der veel te zien kreeg. Slechts af en toe, bij het zwem­bad of wan­neer ik op een ter­ras van mijn diner zat te genie­ten liet hij mer­ken dat hij er nog steeds was door bij­voor­beeld dicht ach­ter mij langs te lopen en dan een keer zacht te kuchen. Alleen hoor­baar voor mij. Maar het was genoeg om de sfeer te ver­pes­ten. Ik tel­de de dagen af dat mijn vakan­tie voor­bij was en ik weer naar huis kon.

Thuis zat hij in mijn lees­stoel als­of hij nooit was weg­ge­weest. ‘Fij­ne vakan­tie gehad?’ zo beet ik hem toe, maar van­zelf­spre­kend gaf hij geen ant­woord. Zon­der mijn kof­fers uit te pak­ken nam ik plaats aan mijn bureau, start­te mijn com­pu­ter op en begon te tik­ken aan deze blog­post. Pas toen ik klaar was en op ‘publish’ klik­te stond de man op en ver­liet de kamer.

Ik had niet met­een door dat een ande­re man zijn pad kruis­te en plaats nam in mijn lees­stoel bij het raam.

Een man die zon­der par­don hul­pe­lo­ze kin­de­ren uit voor­tui­nen steelt. Een ver­leid­ster die ach­ter die ene man aan gaat die ze juist niet krij­gen kan. Een roe­del over­bo­di­ge jon­gens die zich ver­schui­len in een duis­ter woud en daar met elkaar strij­den om hun vol­gen­de maal­tijd. Drie vrien­den in een roei­boot die red­de­loos ver­dwa­len op een meer. Een vraat­zuch­tig mon­ster dat een kan­toor­pand bin­nen­dringt. Een ein­zel­gän­ger die de zond­vloed mis­schien zo erg nog niet vindt.
Dit zijn de per­so­na­ges die Coo­ks ver­ha­len bevol­ken. Dit is de wereld die zij schetst, waar­in onder de alle­daag­se wer­ke­lijk­heid de don­ke­re, ver­slin­den­de kracht van de natuur schuilgaat.

Mens vs. natuur
Dia­ne Cook
Uit­ge­ver Meri­di­aan
ISBN 9789048821983