Ik zag het even niet meer zitten
“Maak maar vast een afspraak om me binnenkort te laten opnemen”, zo grapte ik naar Inge. Ze kon er niet om lachen, maar dat kon ook zijn omdat ze geconcentreerd bezig was een presentatie voor te bereiden die ze maandag moet geven. “Hoe bedoel je?” was haar reactie een kleine 5 minuten later. “Nou, ik ben mijn bril kwijt.”
Mijn nieuwe bril dus. Die ik net twee weken in bezit heb. Een kwartiertje geleden had ik ‘m nog. Nu, na het tandenpoetsen en omkleden was de bril nergens meer te vinden. Overal in huis waar ik deze ochtend was geweest had ik alles al meerdere keren geïnspecteerd. Ik snapte er niets van. Was ik slachtoffer van een slechte grap met de verborgen camera?
In gedachten liep ik terug door de tijd:
- ik werd gek
- overal had ik gezocht naar mijn nieuwe bril
- mijn nieuwe bril lag niet meer op mijn bureau
- ik zag alles wat wazig en merkte toen dat ik mijn oude bril had opgezet
- nadat ik me omgekleed had deed ik per ongeluk mijn oude bril op die ook nog op mijn bureau lag
- voordat ik naar de badkamer ging zette ik mijn nieuwe bril af en legde die op mijn bureau
- ik had zitten lezen op mijn studeerkamer
- ik had mijn bril opgezet die op mijn bureau lag
- ik was wakker geworden en opgestaan
Waar was er iets misgegaan? Wanneer had ik afgeweken van mijn normale routine om mijn bril ergens neer te leggen op een plek waar ik dat normaal nooit zou doen? Opnieuw liep ik langs alle plekken waarvan ik wist dat ik er deze ochtend was geweest om te checken of de bril misschien niet ergens achter (bureau, bank, stoel) of in (toilet, wasmand, prullenbak) was gevallen. Zonder resultaat. Ook Inge stond met lege handen.
“Ligt je bril misschien op zolder?” was haar volgende suggestie. Terwijl ik automatisch reageerde dat ik daar niet meer was geweest sinds ik vanochtend was opgestaan begon ik tegelijkertijd aan mezelf te twijfelen. Het klopte dat ik niet meer boven was geweest. En dat ik de hele ochtend mijn bril al had opgehad. Maar er was nog iets anders. De hele ochtend had ik me lopen ergeren aan mijn bril. Dat ik plots weer moeite moest doen om iets te lezen op het scherm van de pc, of in het boek waar ik mee bezig was. Alsof mijn nieuwe bril nu al verouderd was.
Alsof ik mijn oude bril had opgehad…
Zonder iets tegen Inge te zeggen liep ik naar boven. Op het nachtkastje lag niets. Beelden kwamen terug hoe ik gisteravond nog wat had liggen lezen in bed. En hoe ik daarna mijn bril in het nachtkastje had gelegd. Langzaam schoof ik de lade open.
Het werd me duidelijk. Deze ochtend was ik wakker geworden en helemaal vergeten dat mijn bril in het nachtkastje lag. Op mijn studeerkamer zag ik mijn oude bril op het bureau liggen en die heb ik toen zonder er bij na te denken opgezet. Vandaar mijn ergernis tijdens het lezen. Het was tenslotte niet voor niets dat ik een nieuwe bril nodig had. Nadat ik me had omgekleed heb ik opnieuw mijn oude bril gepakt maar deze keer viel het me wel op. Alleen dacht ik toen dat mijn nieuwe bril ook op het bureau moest liggen want in mijn verbeelding had ik die de hele ochtend al opgehad.
Kan gebeuren, toch?
Inge was inmiddels weer doorgegaan met haar presentatie maar later vanmiddag hoorde ik haar aan de telefoon. Iets over een afspraak maken. Bij de kapper mag ik hopen.