20151019

De ene trai­ning is de ande­re niet. Gis­ter­och­tend zocht ik me een weg door de mist rich­ting ons oefen­ter­rein om daar ver­vol­gens na de war­ming up gecon­fron­teerd te wor­den met een hin­der­nis die let­ter­lijk en figuur­lijk te hoog gegre­pen voor mij was. Een ver­ti­ca­le hou­ten wand waar geen enkel uit­steek­sel of klei­ne ope­ning enig hou­vast kon bie­den. Tever­geefs waren mijn pogin­gen om via een aan­loop vol­doen­de sprong­kracht te ont­wik­ke­len om grip op de boven­ste balk te krij­gen. Hoog­uit bleef ik een frac­tie van een secon­de han­gen tot­dat mijn vin­ger­top­pen het niet meer vol­hiel­den. Als troost gaf de trai­ner toe dat ook hij niet gechar­meerd was van deze hin­der­nis. Blijft de vraag waar­om hij ‘m dan toch meer dan vijf keer opnam in het cir­cuit dat we had­den te volbrengen.

Het was aldus geen fijn begin en het ver­volg was niet veel beter. Al tij­dens de eer­ste ron­de ver­rek­te ik een spier ergens in mijn lin­ker­schou­der. Nood­ge­dwon­gen moest ik meer oefe­nin­gen over­slaan dan alleen die ver­dom­de schut­ting. Ter­wijl ik me gaan­de­weg steeds ver­der beperk­te tot het ren­nen van rond­jes en met afgunst zag hoe de rest van de groep wel lek­ker bezig was bedacht ik hoe ik mezelf eer­der deze week met een eufo­risch gevoel had inge­schre­ven voor Dinx­per­lo. Niet dat ik dacht dat die run nu al van de baan zou zijn. De tijd tot aan 20 decem­ber is ruim vol­doen­de om deze lich­te bles­su­re ach­ter me te laten.
Wat me voor­al stoor­de was dat ik mezelf zo liet beïn­vloe­den door deze twee (klei­ne) tegen­sla­gen. Van die ver­rek­te spier kan ik het me nog wel voor­stel­len. Zeker wan­neer de pijn op z’n hevigst is denk je algauw dat je heel wat tijd nodig hebt om te her­stel­len. Los van die run in Dinx­per­lo kan het bete­ke­nen dat je ofwel enke­le trai­nin­gen moet over­slaan of in ieder geval alleen heel voor­zich­tig kunt mee­doen. Juist nu ik het alle­maal zo leuk vind om te doen. Dat is gewoon een dom­per op de feestvreugde.

Maar dat ik met­een gede­mo­ti­veerd raak­te door die hoge schut­ting vind ik wel vreemd. Als­of het een hin­der­nis was waar ik me al bij voor­baat had neer­ge­legd dat ik ‘m nooit zou weten te over­win­nen. Iets wat ik in de voor­gaan­de weken nu juist bewe­zen had dat dit niet het geval was bij al die ande­re hin­der­nis­sen waar ik ook de eer­ste keer het onder­spit had moe­ten del­ven. Blijk­baar is die ver­ti­ca­le wand wat impo­san­ter dan de rest, maar om nu al met­een mijn meer­de­re te erken­nen is wat voor­ba­rig. Met die instel­ling hoef ik niet aan Dinx­per­lo te begin­nen. Bles­su­re of geen blessure.

Dus die schut­ting gaat me ook luk­ken! Maar eerst aan het her­stel wer­ken van die schouder.