Hoe lees je een klassieker?
Volgens de verteller komt er in elke Chautauqua altijd wel een lijst voorbij van dingen die belangrijk zijn om te onthouden. Ook nu. Hier betreft het (vanzelfsprekend) een overzicht van allerlei spullen die onontbeerlijk zijn bij een motortrip. De verteller maakt een opdeling in vier secties:
- clothing;
- personal stuff;
- cooking and camping gear;
- motorcycle stuff
Zelf ben ik niet zo van de lijstjes1. Ze zijn nuttig, dat zal ik niet ontkennen. Maar ze lezen niet fijn. Bij Zen ervaar ik dat minder. Ondanks dat ik nooit per motor een reis zal gaan maken lees ik met interesse wat de ik-persoon allemaal denkt nodig te hebben tijdens deze tocht met zijn zoon Chris en het bevriende stel John en Sylvia.
Het verbaast me geenszins dat hij ook boeken meeneemt. Drie stuks. De handleiding van zijn motor. Een boek met tips voor motoronderhoud. En als laatste een klassieker:
A copy of Thoreau’s Walden … which Chris has never heard and which can be read a hundred times without exhaustion. I try always to pick a book far over his head and read it as a basis for questions and answers, rather than without interruption. I read a sentence or two, wait for him to come up with his usual barrage of question, answer them, then read another sentence or two. Classics read well this way. They must be written this way. Sometimes we have spent a whole evening reading and talking and discovered we have only covered two or three pages. It’s a form of reading done a century ago … when Chautauquas were popular. Unless you’ve tried it you can’t imagine how pleasant it is to do it this way.
p.49
Voor mij is Zen and the Art of Motorcycle Maintenance inmiddels een klassieker geworden. Daarom lees ik het op de manier zoals een klassieker gelezen moet worden. Langzaam.
~ ~ ~
PS. Walden nam ik mee toen ik in 2006 voor mijn werk naar Boulder, Colorado moest. Bij toeval ontdekte ik dat het plaatsje Walden niet zo ver uit de buurt lag en besloot er met mijn tijdelijke huisgenoot naar toe te gaan. Later kwam ik erachter dat het Walden van Thoreau niet de plaats Walden was, maar Walden Pond (Waldenmeer) in Massachusetts.
Hoewel bijvoorbeeld boodschappenlijstjes prachtig blogmateriaal kunnen zijn. ↩
Eén reactie
Het langzame lezen van dit boek bevalt me ook wel, al ben ik wel iets meer vooruit. Het lijkt alsof ik het ook beter onthoud als ik het langzaam lees.