We are just moving down the empty road
[p.51–56]
Mijn plan was om te schrijven over de tegenstrijdigheid die de ik-persoon opvalt bij zijn reisgenoten John en Sylvia. Enerzijds hebben ze een aversie tegen techniek ontwikkeld maar tegelijkertijd zijn ze er helemaal afhankelijk van geworden. Hij vindt ze ondankbaar maar beseft tevens dat deze kwalificatie verder niets oplost:
Blind alley, though. If someone’s ungrateful and you tell him he’s ungrateful, okay, you’ve called him a name. You haven’t solved anything.
[p.54, Zen]
Toch merkte ik in de auto op weg naar huis dat een ander fragment veel meer was blijven hangen. En wel de afsluitende alinea van hoofdstuk 4.
Het reisgezelschap geniet van een korte rustpauze tijdens hun tocht over de uitgestrekte prairie. John gaat er met zijn fotocamera op uit om wat mooie plaatjes te schieten. Hij komt echter al snel gefrusteerd terug. Het landschap is te wijds om goed tot z’n recht te komen door de lens van het toestel.
Met een frame eromheen verliest het z’n glans.
Sylvia vertelt over een soortgelijke ervaring. Alle foto’s die ze genomen had toen ze als klein kind voor de eerste keer de schoonheid van de prairie onder ogen kreeg vielen haar bitter tegen. Het bracht haar aan het huilen omdat alles waarvan ze zo onder de indruk was geweest verdwenen was.
Later, wanneer ze weer op de motor zitten, leidt dit tot de volgende overdenking bij de ik-persoon:
So we move down the empty road. I don’t want to own these prairies, or photograph them, or change them, or even stop or even keep going. We are just moving down the empty road.
[p.56, Zen]
Ik vind het een mooi beeld. Rustgevend. We are just moving down the empty road. Wel de indrukken opnemen van alles om je heen zonder de inspanning om het te duiden, vast te leggen, te claimen. No need to know, is zijn constatering wanneer hij eerder die dag in de verte een gewas ziet groeien dat hij niet meteen herkent.
De gouden gloed tegen de heuvel te zien is meer dan voldoende.
We are just moving down the empty road. Nog meer dan dat de reis de bestemming is is het onderweg zijn als een verstild moment. Tijd en afstand spelen geen rol.
Mijn nieuwe plan van aanpak bedenk ik me nog steeds in de auto, is om een link te leggen naar de serie blogposts over het boek Zen Habits — Mastering the Art of Change door Leo Babauta. Vervolgens kan ik verder inzoomen op het belang van het Hier en Nu.
Tevreden met dit vooruitzicht zet ik de muziek wat zachter, open het raampje en staar naar de ondergaande zon terwijl de file geleidelijk oplost en het verkeer weer op gang komt.
Later op de avond open ik mijn laptop en het eerste wat ik zie in mijn lijst van blogs die ik volg is The Most Important Moment. Een link leggen is vanavond nog makkelijker dan ik al dacht.