Te veel woorden waar geen woorden voor zijn
In dit boek ligt de nadruk op gewelddadige uitingen vanuit religies en ideologieën. Veelal zijn die uitingen het werk van een minderheid of een substroming. Gewelddadige uitingen van christendom en islam mogen niet de indruk doen ontstaan dat het apocalyptisch denken vereenzelvigd wordt met deze religies.
[p.19, Op weg naar Armageddon, Bob de Graaff]
In mijn stapel nog te lezen bibliotheekboeken bevindt zich ook Op weg naar Armageddon — de evolutie van fanatisme door Bob de Graaff. Deze ochtend, nadat ik het nieuws over de verschrikkelijke terrorisistische aanslagen in Parijs voorbij heb zien komen besluit ik er wat eerder in te beginnen dan ik van plan was.
Het is wat ik meestal doe als reactie op buitencategorie nieuwsberichten die ik nauwelijks kan bevatten. Lezen. Om dan misschien nog steeds niet te kunnen bevatten maar wel meer (lang niet alles) te begrijpen. Daarvoor lees ik niet alleen de actuele (ooggetuigen)verslagen maar daarnaast vooral beschouwende achtergrondinformatie die me beter tot hulp is bij mijn onmogelijke poging tot duiding.
Niet vaak voel ik de behoefte er meteen over te schrijven. Op dit blog zul je slechts sporadisch een update aantreffen die inhaakt op wereldschokkende gebeurtenissen waarvan de kranten vol staan en waarover iedereen het heeft. Net zoals de meeste stukjeschrijvers die er wel aandacht aan besteden heb ook ik weinig tot geen verstand van het hoe en waarom van menig voorval dat de loop van de geschiedenis drastisch doet wijzigen. Het verschil met al die stukjeschrijvers is dat ik er dan maar vanaf zie om er een stukje over te schrijven.
Op de een of andere manier voelt het ook ongemakkelijk. Juist nu zowat de hele wereld alles aanklikt wat ook maar in de verste verte te maken heeft met wat er in Parijs is voorgevallen voel ik me bezwaard om een blogpost op het internet te posten. Alsof ik een graantje wil meepikken door bijvoorbeeld de gebeurtenissen in te zetten om mijn eigen standpunten een zoveelste keer voor het voetlicht te plaatsen of misschien hoop een extra lading bezoekers naar mijn website te kunnen leiden. Ik beperk me aldus veelal tot het verwerken van wat ik zie, lees en hoor, en laat het aan anderen over te verwoorden waarvoor geen woorden zijn.
En die zijn er in overvloed. Zeker wanneer een voorval zoals nu in Parijs gebruikt kan worden in verhitte discussies rondom de huidige vluchtingencrisis en de angst voor moslimextremisme waarbinnen de ruimte voor dialoog allang verdwenen is. Terwijl de geweerschoten en bomexplosies nog weerklinken melden zich al de eerste ‘experts’ die precies weten hoe de vork in de steel zit en wat er moet gebeuren om een volgende aanslag te voorkomen. De nuance wordt meestal niet gezocht. Compassie voor de slachtoffers lijkt eerder plichtmatig dan gemeend. Je hoeft ook geen geschoolde lezer te zijn om de politieke agenda van menig stukjesschrijver te herkennen. Natuurlijk blijven de reacties onder zo’n polariserend stuk niet achterwege. Voor- en tegenstanders buitelen al snel vol van het eigen gelijk over elkaar heen. De tragische aanleiding verdwijnt bij dit alles nagenoeg compleet uit beeld. Het stuit me tegen de borst, deze opportunistische stemmingmakerij en over en weer beschuldigingen die niets oplossen.
Maar het feit dat ik er weinig tot geen aandacht aan geef op dit blog wil niet zeggen dat het me allemaal koud laat. Net als elk weldenkend en invoelend persoon ben ik tot in het diepst van mijn wezen geschokt door de extremiteit van dit soort aanslagen en huilt mijn hart om de vele onschuldige slachtoffers en nabestaanden. Het zou vreemd zijn wanneer dit niet zo zou zijn. Ik weet alleen niet wat ik nog toe te voegen heb, of waarom ik nog iets zou moeten toevoegen.