Nu moe­ten we zo’n vijf minu­ten wach­ten, zei hij. Samen zaten we zwij­gend in de auto. De storm beuk­te tegen de zij­kant. Ik keek op het dis­play van mijn mobiel om te zien hoe laat het was. De mon­teur van de ANWB had zojuist de accu los­ge­kop­peld zodat de auto zon­der stroom zat. Dit was nodig om de boord­com­pu­ter te reset­ten. Mis­schien dat hij daar­na de auto wel aan de praat kon krij­gen via de start­knop. Alle ande­re han­de­lin­gen die hij ver­richt had waren zon­der effect geble­ven. De auto rea­geer­de ner­gens op.

Lijkt me frus­tre­rend, zo afhan­ke­lijk te zijn van soft­wa­re bij het repa­ren van een auto. Ter­wijl ik het vroeg bedacht ik me al dat hij dit natuur­lijk ontel­baar vaak op een dag te horen krijgt. Ik ben niet zo goed in soci­al talk bewees ik mezelf maar weer eens. Hij knik­te. Maar daar bleef het bij. Vol­gens mijn bere­ke­nin­gen was er onge­veer een klei­ne minuut ver­stre­ken. Met enig geluk mis­schien wel meer dan een minuut. Wat kon ik ver­der nog zeggen?

Had je meer geluk bij de vori­ge klus? Ook niet han­dig. Als­of ik me er al bij had neer­ge­legd dat hij deze klus niet ging kla­ren. En dat het hoe dan ook meer met geluk dan met kun­de te maken had. Stie­kem keek ik op het dis­play. Nog steeds meer dan drie minu­ten te gaan.

Het was een Marok­kaan. Hij stond aan de zij­kant van de weg gepar­keerd hier niet zo ver van­daan. Net toen hij van zijn werk ver­trok­ken was stop­te hij om zijn werk­schoe­nen te ver­wis­se­len voor zijn gewo­ne schoe­nen. Daar­na kreeg hij zijn auto niet meer aan de praat. Toen hij met de ANWB zat te bel­len of ze hem mis­schien kon­den hel­pen zag hij een man staan die foto’s van hem en zijn auto nam. Hij stap­te uit om te vra­gen waar­om de man dat deed. Je kunt niet voor­zich­tig genoeg zijn met wat zich dit week­end alle­maal heeft afge­speeld, zo riep de man en liep hard weg. Toen ik aan­kwam was hij nog steeds geïr­ri­teerd. Het is geen pret­je om nu Marok­kaan te zijn. Geluk­kig kreeg ik zijn auto zon­der al te veel pro­ble­men weer aan de praat.

Hij ver­volg­de met een uit­wei­ding over de aan­sla­gen in Parijs, de stra­te­gie van de IS, hoe belang­rijk het was om niet toe te geven aan de angst en dat we voor­al alle mos­lims en vluch­te­lin­gen uit het mid­den-oos­ten niet over één kam moesten sche­ren, en voor­dat we het door­had­den waren de vijf minu­ten allang ver­stre­ken maar helaas gaf de start­mo­tor nog steeds geen teken van leven nadat de accu weer was aangesloten.

Com­pu­ter says no, was zijn eind­oor­deel. Er zat niets anders op dan een ber­gings­be­drijf te bel­len. De mon­teur van de ANWB ging op weg naar een vol­gen­de klus.

~ ~ ~