oor de verandering stond er weer een stevige wind deze namiddag (ja, ik ben een tweetal daagjes vrij vanwege Thanksgiving) bij het hardlopen. Maar ik dacht het deze keer eens in mijn voordeel te laten werken. Eén van de vergissingen (blijf me lezen of blader anders terug in mijn eerdere blogposts wil je meer weten over de vele andere valkuilen waar ik regelmatig in te vinden ben) die ik nog steeds maak is te hard van start gaan. En dan na twee of drie kilometer er helemaal doorheen zitten.
Dus koos ik er voor om recht tegen de wind te beginnen waardoor het geen probleem zou zijn het tempo wat te drukken. Vervolgens was het plan om dan halverwege het rondje te proberen de snelheid langzaam op te voeren zodat de totale tijd van de tweede helpt sneller zou zijn vergeleken met de eerste helft. Een zogenaamde negatieve split.
Ik had daar al ooit eerder over gelezen nadat mijn collega cq snelheidsduivel er over begonnen was. Het sprak me wel aan als traingstechniek maar tot nu toe had ik er niet echt serieus op getraind. Vandaag leken me de omstandigheden er perfect voor. Misschien dat het niet helemaal in overeenstemming was met de ware bedoeling van de negatieve split maar je moet ergens beginnen.
En het ging volgens plan. De tweede zes kilometer liep ik twee minuten sneller dan de eerste zes kilometer. Ook de voortschrijdend gemiddelde tijd voor de vijf kilometer zag er mooi uit. Al met al ben ik er tevreden mee.
De vraag is alleen of dit nu puur te wijten valt aan het effect van wind tegen en wind mee. Binnenkort hetzelfde rondje nog maar eens overnieuw lopen bij geen of minder wind. Maar eerst op 6 december de vijftien kilometer in Montferland. Want daar is al dit trainingswerk uiteindelijk voor bedoeld.
~ ~ ~