Natuurlijk ben ik blijven doorlezen. Tot het (bittere)1 einde. Het was daar dat ik deze fraaie afsluiter onder ogen kreeg:
Als je weet dat je een loser bent, dan put je troost uit de gedachte dat iedereen om je heen verslagen is, ook zij die hebben gewonnen.
[p.222, Het nulnummer, Umberto Eco]
Wil je meer weten over de denkbeelden van Umberto Eco met betrekking tot de rol van losers in de literatuur, klik dan hier voor een kort interview met hem in The Guardian.
PS: Nadat ik het boek uit had zag ik op de site van De Groene Amsterdammer het bericht dat Umberto Eco vertrekt bij zijn vaste uitgeverij Bompiani. Dit omdat Silvio Berlusconi een overnamebod gedaan heeft op het bedrijf Rizzoli waar Bompiani onderdeel van is. Samen met aantal andere auteurs uit binnen- en buitenland gaat Eco nu zelf een uitgeverij oprichten met waarschijnlijk de naam ‘Het schip van Theseus’. Om verschillende redenen vind ik dit leuk nieuws:
- Ik heb een hartgrondige hekel aan Silvio Berlusconi en mag het wel als hij zijn plannen niet zonder slag of stoot kan uitvoeren;
- Toevallig ben ik ook mede-oprichter van een nieuwe uitgeverij (ja, de 3.000 donateurs zijn tijdig ingestapt);
- En als laatste de link naar zowel de mythe over het ship van Theseus door Plutarchus, alswel de link die ik zelf maak naar het gelijknamige boek door de niet-bestaande auteur V.M. Straka.
Bitter vanwege het uiterst deprimerend beeld dat geschetst wordt van Italië slechts enkele jaren voor de politieke opkomst van Silvio Berlusconi, oftewel Il Cavaliere die wij gerust mogen verwarren met Commandeur Vimercate uit het boek. En we weten allemaal dat het door Berlusconi alleen nog maar verder bergafwaarts is gegaan. ↩