Waar ik erg goed in ben: oprui­men. Maar dan wel in de pro-actie­ve vari­ant ervan, name­lijk zor­gen dat je niet al te veel rom­mel aan­schaft en zeker niet lan­ger dan nodig is bewaart. Dat maakt het oprui­men een stuk mak­ke­lij­ker, is mijn ervaring.

In de vijf­tig+ jaren die ik aldus op deze aard­kloot rond­loop zijn de spul­len die ik ver­za­meld heb dan ook op de vin­gers van één hand te tel­len. Daar komt tevens bij dat ik aan het mees­te niet wezen­lijk gehecht ben. Op een inci­den­teel object met emo­ti­o­ne­le waar­de na, bestaat het gros van mijn per­soon­lij­ke bezit­tin­gen uit gebruiks­voor­wer­pen. Vaak nut­tig, soms mooi maar altijd vervangbaar.

Met uit­zon­de­ring van mijn ver­za­me­ling boe­ken. Niet zo heel lang gele­den ben ik een half­slach­ti­ge poging begon­nen mijn boe­ken­kast op te scho­nen, maar dat viel me zwaar­der dan ik had ver­wacht. Eer­der kort­wiek­werk in mijn sta­pel LP’s en CD’s was me goed beval­len dus ik was er van­uit gegaan dat het met de boe­ken dan ook wel zou los­lo­pen. Niet dus. Ofte­wel, zoals een voor­ma­lig pro­ject­ma­na­ger ooit pro­za­ïsch zei: An assump­ti­on is the mother of all fuck-ups.

Iede­re keer wan­neer ik een boek in han­den had waar­van ik beslo­ten had dat er geen enke­le reden was waar­om ik het nog zou wil­len bewa­ren, luk­te het me toch in veel geval­len niet om het dan weg te doen. Ik ver­viel in het­zelf­de gedrag wat veel tech­neu­ten op mijn werk ver­to­nen: altijd weten ze wel een excuus te vin­den om iets te bewa­ren. Want je weet maar nooit. Zul je net zien dat je het nodig hebt, de dag nadat je iets hebt weg­ge­daan. En zo schoot ik dus voor geen meter op met het cre­ë­ren van lege boe­ken­plan­kruim­te en ben er op een gege­ven moment maar mee gestopt.

Dit week­end las ik een arti­kel in de Volks­krant geschre­ven door Arjan Peters met de fraaie titel Boe­ken weg­doen is een stuk­je van jezelf weg­gooi­en. Daar­in haalt Peters o.a. Cyril­le Offer­mans aan:

Zou het niet mooi­er zijn, stelt Offer­mans voor, om álle boe­ken die je ooit kocht en kreeg, in volg­or­de van aan­schaf ‘in één gigan­ti­sche, tien­tal­len meters lan­ge kast te zien staan’?
Ineens zit­ten we er mid­den­in, van­we­ge dit dui­ze­ling­wek­ken­de visi­oen. Een totaal­beeld van je ont­wik­ke­ling, inbe­gre­pen bescha­men­de voor­lief­des; is dat nou wel mooi, of wordt het een blik in de spie­gel die je op blin­de vlek­ken en vreem­de bevlie­gin­gen wijst?

Zou dat de reden zijn om geen boe­ken te kun­nen weg­gooi­en? Omdat ze onlos­ma­ke­lijk ver­bon­den zijn met je per­soon­lij­ke ont­wik­ke­ling? Maar is dat vol­doen­de reden om ze voor altijd te wil­len bewa­ren? Ten­slot­te, zo betoogt ook Arjan Peters, zijn er vast wel lees­mo­men­ten in je leven geweest waar je mis­schien iets min­der trots op bent. En daar hoef je niet elke keer opnieuw aan her­in­nerd te wor­den wan­neer je de bij­be­ho­ren­de boe­ken in de kast ziet staan. Kort­om, ik ben er nog niet uit. Hoe dan ook zal ik iets moe­ten doen aan het nij­pend tekort aan plankruimte.

Vraag 46:
Ben jij iemand die mak­ke­lijk boe­ken weg­doet of ben je meer een (obses­sie­ve) verzamelaar?

En als je dan al in staat bent om afstand te doen van je boe­ken, waar laat je ze dan? Daar ben ik ook wel nieuws­gie­rig naar.

PS: Voor dege­nen die ver­der lezen dan de vraag lang is, bij deze nog een oproep om mij te laten weten wel­ke vraag je afge­lo­pen jaar gemist hebt. Met nog vier vra­gen te gaan dit jaar kan ik daar mis­schien nog wel op insprin­gen. DrsPee heeft haar vra­gen al een tijd­je gele­den inge­le­verd, dus die is vrij­ge­steld van deze extra por­tie huiswerk.

PS2: Oh, en hou er ook reke­ning mee dat ik er komend jaar vol­gens tra­di­tie weer de brui aan geef, dus wie zich geroe­pen voelt om het stok­je over te nemen die laat het me maar weten. Dan zor­gen we voor een vlek­ke­lo­ze overgang.

~ ~ ~