Vrijdag, 4 december 2015

Oude tij­den herleven

Zon­dag staat er weer een hard­loop­eve­ne­ment op het pro­gram­ma: 15 km door heu­vel­ach­tig Mont­fer­land. Net zoals de Brid­ge to Brid­ge afge­lo­pen zomer in Arn­hem ga ik ook deze keer samen met Luel­la pro­be­ren een mooie tijd neer te zet­ten. Daar heb ik de voor­bije weken regel­ma­tig aan gewerkt. Alleen… ik heb er geen zin in.

De reden is dat ik zo gehecht ben geraakt aan mijn weke­lijk­se sur­vi­val­run­trai­ning op de zon­dag­och­tend die ik nu nood­ge­dwon­gen moet over­slaan. Naast de door­de­week­se trai­nig op woens­dag­avond ben ik er hele­maal aan ver­slaafd geraakt lijkt het wel. Ik merk­te het vori­ge maand toen Inge mij opbel­de dat ze pech met de auto had en vroeg of ik haar kon opha­len. Natuur­lijk ging ik met­een op weg maar tege­lij­ker­tijd zat ik uit te reke­nen hoe­veel tijd ik nog had om de trai­ning van die avond niet te hoe­ven missen.

Uit­ein­de­lijk ben ik niet gegaan en heb net­jes op de ANWB en het ber­gings­be­drijf gewacht zodat Inge thuis ver­der kon wer­ken aan haar pre­sen­ta­tie, het werd ech­ter een stuk mak­ke­lij­ker gemaakt omdat ik wist dat er de vol­gen­de avond ook een moge­lijk­heid tot trai­nen was.

Het is zoals lang gele­den toen ik rede­lijk fana­tiek aan wind­sur­fen deed. Zodra de wind gun­stig stond liet ik het liefst alles uit mijn han­den val­len om het water op te zoe­ken. Ik kon aan niets anders den­ken en was niet te genie­ten wan­neer ik ande­re ver­plich­tin­gen had waar­door ik niet kon gaan. Voor mijn direc­te omge­ving zal ik geen pret­tig gezel­schap zijn geweest op zul­ke momenten.

Zo erg is het nu (nog?) niet met me gesteld. Wan­neer het me lukt twee­maal per week te gaan trai­nen is het goed (veel vaker lukt voor­lo­pig trou­wens ook niet, gezien de her­stel­tijd die ik elke keer nodig heb voor­dat de erg­ste spier­pijn is ver­dwe­nen). Dus ga ik mor­gen­vroeg lek­ker een eigen vrije trai­ning doen omdat ten­slot­te over ruim een week op zon­dag de 13de de tijd is aan­ge­bro­ken voor mijn eer­ste ech­te sur­vi­val­run. En daar wil ik wel een klein beet­je fat­soen­lijk voor de dag komen. Want het is ook nog eens de jubi­le­um­run van de club waar ik nu zo’n vijf maan­den lid van ben.