Rondje samen uit samen thuis in Dinxperlo

Of het ver­stan­dig was om met een gevoe­li­ge achil­les­pees aan m’n eer­ste sur­vi­val­run te begin­nen zal de toe­komst uit­wij­zen, maar feit is dat ik ‘m gis­ter wel heb uit­ge­lo­pen. Ver­ge­ten we voor het gemak de tijd die ik ervoor nodig had plus de manier hoe ik al hink­stap­sprin­gend het par­cours moest afleg­gen, dan kan ik alles­zins tevre­den terug­kij­ken op deze bij­zon­de­re erva­ring. Want het was best zwaar al zeg ik het zelf.

Geluk­kig was ik in het aan­ge­na­me gezel­schap van Karin en Yvet­te (en daar­naast natuur­lijk nog een hoop ande­re club­le­den die ver­spreid over de dag van start gin­gen). Omdat het voor ons alle­drie de vuur­proef was beslo­ten we de tij­dens run zoveel moge­lijk bij elkaar te blij­ven om waar nodig elkaar te hel­pen of aan te moe­di­gen. Het mooie resul­taat is dat we een uur en drie kwar­tier later geza­men­lijk over de finish­lijn gin­gen. Sterk staal­tje van samen uit, samen thuis.

Onder­weg had­den we de groot­ste lol en vol­doe­ning wan­neer er weer een hin­der­nis naar beho­ren werd over­won­nen. Voor ieder van ons geldt dat we een paar keer onze gren­zen heb­ben weten te ver­leg­gen tij­dens bepaal­de com­bi­na­ties die we nog nooit eer­der had­den gedaan of waren gelukt. Heel apart hoe je soms meer weet te geven dan waar­toe je je voor­af in staat acht. Het lopen van een sur­vi­val­run mag dan mis­schien een indi­vi­du­e­le pres­ta­tie zijn, maar zo heb ik het gis­ter zeker niet ervaren.

En wat een sfeer daar in Dinx­per­lo! Eén gro­te ver­za­me­ling van men­sen die alle­maal geko­men waren om ofwel een gewel­di­ge run te lopen, of om vrien­den en fami­lie aan te moe­di­gen bij deze uit­da­ging. Daar­naast nog eens vele tien­tal­len vrij­wil­li­gers die over­al het geheel in goe­de banen ble­ven lei­den. Ik heb geen enke­le wan­klank gehoord of gezien. Niets dan lof voor de orga­ni­sa­tie en voor het ver­za­mel­de publiek. Zo mooi kan sport zijn.

Het is nu voor mij zaak om te wer­ken aan het her­stel van die bles­su­re, want het mag dui­de­lijk zijn: dit smaakt naar meer! Ik kan niet wach­ten om in het nieu­we jaar een vol­gen­de run te lopen.

Meer foto’s zijn hier en hier te vinden.