The art of walking
Kun je lopen verleren? Of anders geformuleerd, is het mogelijk dat je kwijt bent hoe je ook alweer je voet moet neerzetten om een fatsoenlijke stap te maken? Ik vraag dit omdat het mij namelijk niet meer lukt.
De afgelopen dagen is de pijn in mijn achillespees minder geworden (het herstel na de survivalrun op zondag ging bijna nog sneller dan na de midweekse training) maar ik blijf op dezelfde verkrampte manier lopen als toen ik van de pijn niet anders kon. In het beste geval kom ik in de buurt van wat een normale pas zou kunnen zijn ware het niet dat ik er toch elke keer een zwabberbeweging met m’n voet bij maak.
Soms ben ik bang dat ik nooit meer normaal kan lopen. Lichtelijk overdreven, maar toch. Ik moest denken aan Gerard Kemkers, de schaatscoach die als schaatser vroegtijdig moest stoppen omdat hij geplaagd werd door een zwabbervoet. Het schijnt een typische schaatsersaandoening te zijn. Op de site InfoNu.nl kwam ik de volgende uitleg tegen:
[…] als je eenmaal met een zwabbervoet zit dan ga je bij jezelf analyseren wat je nu eigenlijk verkeerd doet. Je wilt het verbeteren en dus ga je bewust bezig met wat je eigenlijk aan het doen bent en hoe je dit moet verbeteren. Door die bewuste aansturing ‘breek je dan in’ in het basale balanssysteem en zet je de voet anders neer dan normaal. Daarop reageert vervolgens weer je lichaam die de reactie geeft om terug te trekken. Daardoor wordt de voet in beweging gebracht en volgt de zwabberbeweging.
Nu ben ik weliswaar geen schaatser, maar ik loop wel met m’n voet te zwabberen. Ook ik probeer bewust aan te sturen hoe ik mijn voet op de juiste wijze moet neerzetten, alleen het probleem is dat ik niet meer lijk te weten of te voelen hoe dit precies gaat. Op ’t laatst ga ik twijfelen en dit heeft de zwabberbeweging tot gevolg. Met alle frustratie van dien.
In de roman 1q84 gaat Tengo bij zijn vader op bezoek in het sanatorium. Vanuit het raam ziet hij een oude man met wandelstok voorbij lopen:
He was tall, with white hair, and excellent posture. But his steps were awkward, as if he had forgotten how to walk, as if with each step forward he was remembering how to do it. Tengo watched him for a while. The old man slowly made his way across the garden, then turned the corner of the building and disappeared. It didn’t look like he had recalled the art of walking.
[p.902, 1q84, Haruki Murakami]
De kunst van het lopen. Ik zal ‘m stap voor stap weer onder de knie moeten zien te krijgen.