Zojuist las ik bij Elja het volgende:

Blog­gen maakt geluk­ki­ger.
En hoe meer je het doet, hoe beter.
Dat ver­klaart mijn alge­he­le geluks­ge­voel.
[De mak­ke­lij­ke weg naar geluk]

Ik kan het alleen maar onderschrijven.

Blog­gen geeft mij iede­re keer weer een hoop vol­doe­ning. Het maakt inmid­dels niet meer uit waar­over ik blog, als ik maar blog. Of het nu een per­soon­lijk getin­te mij­me­ring betreft, een recen­sie of een stuk­je fic­tie doet er niet zoveel toe. Wat telt is het mezelf op deze wij­ze kun­nen uiten. Dat het ver­vol­gens gele­zen wordt en er soms ook nog op gere­a­geerd wordt is eigen­lijk bij­zaak. Wel heel erg ple­zie­rig, maar het is niet de reden dat ik blog.

Wat ik me regel­ma­tig afvraag is waar­om ik niet vaker blog. In het Word­Press jaar­over­zicht valt te lezen dat ik dit jaar tot nu toe 238 blog­posts onli­ne heb gezet. Best veel. Maar bij een gemid­del­de van 1 blog­post per dag, zou je ook kun­nen zeg­gen dat ik zo’n 125 dagen de kans heb laten lig­gen om te blog­gen. En zodoen­de een geluks­mo­ment­je aan me heb laten voor­bij gaan.

Als de weg naar geluk zo mak­ke­lijk is, zou ik ‘m mis­schien wat vaker kun­nen bewan­de­len. Het afge­lo­pen jaar heb ik veel opge­sto­ken over het aan­le­ren van nieu­we gewoon­tes. Mis­schien is het tijd om die ken­nis te gebrui­ken bij een zoveel­ste poging het iede­re dag blog­gen eigen te maken.