Een klei­ne mis­stap en voor je het weet lig je een hal­ve ver­die­ping lager. Dat over­kwam mij op een och­tend in novem­ber 2011. In eer­ste instan­tie leek het als­of de scha­de mee­viel omdat ik me had weten op te van­gen met mijn rech­ter­arm. Later kwam ech­ter pijn­lijk aan het licht dat door de klap enke­le nek­wer­vels in elkaar waren gescho­ven. De fysi­o­the­ra­peut moest me ver­los­sing brengen.

Deze erva­ring gecom­bi­neerd met een hand­vol ande­re sig­na­len zorg­de ervoor dat ik in 2012 seri­eu­zer werk begon te maken met de half­slach­ti­ge pogin­gen om meer aan sport te doen. Ja, ik liep af en toe hard. En ja, ik fiets­te soms een stuk. Maar om nou te zeg­gen dat het zoden aan de dijk zet­te. Dat niet.

Dus nam ik een abon­ne­ment op de sport­school. Het was janu­a­ri en ik was niet de eni­ge. Iets met goe­de voor­ne­mens aan het begin van een nieuw jaar of zo. Drie maan­den ver­der was zo’n beet­je ieder­een afge­haakt die net als mij enthou­si­ast met car­dio en fit­ness van start was gegaan.

Inmid­dels had ik ook een paar nieu­we hard­loop­schoe­nen gekocht omdat ik van plan was het bui­ten ren­nen weer een zoveel­ste nieuw leven in te bla­zen. Dit­maal bleek het levens­vat­baar.
2012 werd zodoen­de mijn jaar van (spor­tief) herstel.

In 2013 deed ik mee als recre­ant aan enke­le hard­loop­wed­strij­den over een afstand van maxi­maal 10 kilo­me­ter. Hard­lo­pen vond ik steeds leu­ker en het spor­ten in de sport­school kwam wat op een lager pit­je te staan. Zeker in het zomerseizoen.

Ook in 2014 bleef ik gere­geld deel­ne­men aan een hard­loop­wed­strijd, waar­bij de hal­ve mara­thon in Doe­tin­chem voor mijn gevoel de spor­tie­ve pres­ta­tie van het jaar was. Het abon­ne­ment in de sport­school had ik nu defi­ni­tief opgezegd.

Na de hal­ve mara­thon had ik nog heel even het idee om te gaan trai­nen voor een hele. Maar ik kwam in een loop­dip terecht die ruim een maand aan­hield. Daar­na had ik niet echt een doel en liep ik maar wat. Tot­dat Luel­la aan kwam zet­ten met het plan om aan een obsta­cle­run mee te doen.

Als voor­be­rei­ding besloot ik een proef­les te nemen bij de Sur­vi­val­run Trai­nings­groep Arn­hem die een eigen hin­der­nis­baan heeft aan de Rij­kers­woerd­se plassen.

De rest is geschiedenis…

En een nieuw hoofd­stuk in dit ver­haal is dat ik gis­ter voor het eerst in mijn leven een nieuw­jaars­duik heb geno­men. Als een soort van start­schot voor het vijf­de jaar op rij dat ik ga pro­be­ren te vul­len met spor­tie­ve hoog­te­pun­ten (ik blijf het zeg­gen, alles is rela­tief). Niet van­uit het ver­plich­te num­mer­tje ‘goe­de voor­ne­mens’, maar gewoon. Omdat het zo lek­ker is.