Omdat het afge­lo­pen dins­dag­avond goed ging en ik er bij de sur­vi­val­run trai­ning op woens­dag­avond geen last van had (en ook geen extra klach­ten bij kreeg) kon ik dus van­avond vol­gens plan mijn hard­loop­schoe­nen opnieuw aan­trek­ken. Mijn eer­ste gedach­te was om weer eens een 10 km te gaan lopen. Maar tij­dens de war­ming up bedacht ik iets anders.

Voor­dat ik die bles­su­re opliep (en hier­na hou ik erover op) was ik begon­nen om me wat meer te rich­ten op de kor­te afstand en deze snel­ler af te leg­gen. Eerst de 5 km op een fat­soen­lij­ke manier rond de vijf minu­ten per kilo­me­ter zien te lopen. Daar­na pro­be­ren of ik rich­ting de 4:30 minu­ten zou kun­nen vol­bren­gen. Mis­schien moest ik hier weer eens aan gaan werken.

Dus liep ik het rond­je dat ik op dins­dag gelo­pen had maar dan nu in een veel hoger tem­po. Om te zien hoe hard ik kon en of mijn achil­les­pees zou gaan pro­tes­te­ren. Het luk­te  om ruim­schoots onder de 5 minu­ten te blij­ven. Zon­der licha­me­lijk onge­mak maar wel met heel wat gepuf en gehijg in de laat­ste meters. Veel ver­der was me niet gelukt. Maar toch, een heel mooi per­soon­lijk record op deze afstand. De komen­de tijd kan ik me hier op blij­ven rich­ten voor­dat ik de afstand uit ga brei­den naar 5 km zon­der noe­mens­waar­dig in te hoe­ven leve­ren op het tempo.

Het twee­de rond­je over dezelf­de afstand dat ik erna liep ging erg soe­pel dus met het her­stel zit het ook wel goed. Ik begin er weer een beet­je geloof in te krijgen.