Vrijdag, 29 januari 2016

De wereld is groot en klein tegelijk

Hoe werkt ’t ook alweer? Je sluit je bij­voor­beeld aan bij een ver­e­ni­ging en daar leer je nieu­we men­sen ken­nen. Na een tijd­je komt het gesprek met enke­le van hen op een bepaald onder­werp en plot­se­ling ont­dek je dat je ver­re fami­lie van elkaar bent of een ander soort rela­tie (werk, buurt­ge­no­ten, etc) hebt. Dan volgt vaak de uit­spraak: wat is de wereld toch klein en je soci­a­le net­werk heeft zich weer wat verder/dieper verstevigd.

Zo ook deze avond na afloop van het skie­ën in Bot­trop. De samen­stel­ling van de groep was: enke­le afde­lin­gen die allen dezelf­de mana­ger deel­den. We ston­den nog wat te après-skie­ën en ik raak­te aan de praat met een sta­gi­air die het geluk had om al in z’n twee­de week mee te mogen doen aan dit team­event. Alle­bei had­den we het bier aan ons voor­bij laten gaan omdat we de vol­gen­de dag nog een spor­tie­ve acti­vi­teit op het pro­gram­ma had­den staan.

Ik: Mor­gen moet ik nog een run lopen.
Sta­gi­air: Ik ook. Hard­loop­wed­strijd?
Ik: Nee, sur­vi­val­run.
Sta­gi­air: Gen­drin­gen?
Ik: Huh? Ja, dat klopt.
Sta­gi­air: Haha, ik ook.
Ik: Wel­ke afstand dan?
Sta­gi­air: De 7 km.
Ik: Nou, dat is toe­val­lig. Die loop ik ook. We star­ten om 13:05 uur.
Sta­gi­air: Wij in de vol­gen­de start­groep om 13:10 uur.
Ik: Wat is de wereld toch klein.

Blijkt dat de sta­gi­air ook sinds zo’n half jaar met deze sport begon­nen is. Bij een trai­nings­groep in Ede. Het eve­ne­ment in Gen­drin­gen wordt zijn eer­ste offi­ci­ë­le run.