Waarom je geen expert hoeft te zijn om kennis te delen
‘Heb je misschien tijd om in de eerste week van maart een workshop in Roemenië bij te wonen? Ze willen een nieuwe bedrijfsunit opnemen in de fabriekssoftware.’
‘Ergens in mei willen de projectleden van een software implementatie in Duitsland op bezoek komen voor kennisuitwisseling en ‘lessons learned’. Kun je er bij zijn?’
Regelmatig krijg ik dit soort verzoeken. Men heeft mij er graag bij omdat ik gezien wordt als een expert. Wanneer het in mijn agenda past ga ik er graag op in. Delen van kennis heb ik altijd gezien als iets belangrijks binnen een bedrijf en in bijna alle gevallen steek ik er zelf ook weer een hoop van op.
Wat het expert zijn betreft, daar hecht ik minder waarde aan. Volgens mij is het meer mijn vermogen om over de verschillende functionele gebieden te kunnen/willen kijken en snel relaties te kunnen leggen, dan dat ik echt heel uitgebreide kennis op een bepaald gebied heb. Met een beetje logisch denken kom je al een heel eind. Maar ik kan me daar natuurlijk in vergissen.
Een ander aspect is het gegeven dat ik graag over mijn vakgebied vertel en dat schijnbaar doe op een manier die als prettig, verhelderend of leerzaam wordt ervaren. Daardoor denkt men al snel dat ik er dan ook wel heel veel vanaf zal weten. Wat niet altijd het geval is. Indien ik een goed basisbegrip heb van een bepaald onderwerp en het kan plaatsen in het grotere geheel, dan is dat in veel gevallen al genoeg voor mij om mensen in een stapsgewijze uitleg mee te kunnen nemen naar een beter inzicht van een specifiek probleem. Ook heb ik er geen moeite mee om een presentatie of training te verzorgen.
Het voorgaande gaat niet op wanneer ik me onzeker voel bij de materie die besproken moet worden. Liever laat ik het dan aan iemand anders over om de discussie te leiden. Ik beperk me op dat moment tot de rol van leergierige toehoorder en accepteer zonder morren dat ik geen expert ben.
Hoe anders is dat met bloggen!
Hier voel ik geen enkele schroom om over van alles en nog wat te schrijven zonder dat ik weet heb van de hoed en de rand of hoe de vork in de steel zit. Ik schrijf op gevoel en zo eerlijk mogelijk over wat ik zie, lees, hoor en meemaak. Niet met de pretentie dat ik de waarheid in pacht heb. Eigenlijk staan mijn blogposts veel meer in het teken van het leren en de ervaring zelf. Buiten kantooruren is er weinig waar ik mijzelf een expert in zou durven noemen. Maar enthousiast vertellen of delen blijf ik desondanks wel doen. Dat is het mooie van bloggen.
Ik moest hier allemaal aan denken toen ik onlangs de blogpost van Elja las met de titel ‘Waarom je geen expert hoeft te zijn om succesvol te bloggen’. Zij schrijft hierin o.a.:
Het enige dat je nodig hebt, is nieuwsgierigheid. […]
Bloggen uit nieuwsgierigheid is kwetsbaarder maar ook weer niet, want je kunt veel makkelijker toegeven dat je iets niet weet. En je kunt veel makkelijker fouten maken. Fouten maken mag, als je iets aan het leren bent. Als je niet zeker weet hoe iets zit.
Waarom zou je niet bloggen over de reis naar het doel in plaats van alleen het doel? Er zijn genoeg mensen die al bloggende expert zijn geworden. Al bloggende komen ze meer te weten over een onderwerp.
Daar sta ik helemaal achter. En dat is niet omdat Elja in het vervolg van haar blogpost mij heeft opgenomen in een rijtje bloggers die zij vanwege het aangehaalde citaat leuk vindt om te lezen (waarvoor heel veel dank, lieve Elja). Ik onderschrijf het omdat ik vind dat juist het online bloggen (vloggen, snapchatten, etc.) uitermate geschikt is om je lezers deelgenoot te maken van jouw leerproces. Bloggen zelf is reflecteren op wat je tot dan toe geleerd hebt en daarnaast bestaat er de kans dat je ook nog eens waardevolle feedback krijgt van je lezers. Ik ervaar dit als zeer positief en stimulerend.
Om dan vandaag vanuit onverwachte hoek ineens een blijk van waardering te krijgen met betrekking tot de blogposts over mijn aarzelende schreden op het survivalrun-pad geeft me helemaal veel voldoening. Bedankt Floris!