Heeft u het bonnetje nog? Nee, wel de blogpost.
Toch wel fijn, een kleinzoon te logeren. Nu konden we tenminste lekker uitslapen tot 7:00 uur deze vrije zaterdagochtend. Afijn, zo was ik in ieder geval enkele uren later voor de ergste drukte in de stad. Ik moest namelijk weer een bezoekje gaan brengen aan de Runnersworld vestiging aldaar (onlangs verkozen tot de beste in Nederland). Mijn tweede paar Brooks Cascadia 10 vertoont helaas hetzelfde euvel als het eerste paar: flinke scheuren aan de zijkant ter hoogte van mijn kleine teen.
Net als de vorige keer nam ik de schoenen mee om te laten zien hoe erg het deze keer was (helaas heb ik vergeten er een foto van te maken). En wederom kreeg ik alle begrip van het verkooppersoneel. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was werd mij nu een nieuw paar Brooks (of desgewenst ander merk) aangeboden ter compensatie. Tja, je wordt dan ook niet zomaar de beste hardloopwinkel in Nederland (of had ik dat al gezegd?).
Na het passen van enkele verschillende soorten schoenen besloot ik toch weer te kiezen voor de Brooks Cascadia. Allereerst vanwege de pasvorm die helemaal op mijn maat lijkt te zijn gemaakt, maar ook omdat ik er prima mee overeind blijf op verschillende soorten ondergrond en bij sterk wisselende weersomstandigheden. Een echte allround trailrunschoen.
Inmiddels is versie 11 op de markt verschenen en die heeft een ietwat andere afwerking aan de voorkant. Mochten deze schoenen ook gaan scheuren dan lijkt het erop dat dit niet zo ver kan doorzetten als bij versie 10. Maar dat moet zich nog bewijzen in de praktijk.
Voor de zekerheid (en het gemak) heb ik er nog een tweede paar schoenen bij aangeschaft, en wel Adidas Kanadia 7. Ze zijn een stuk goedkoper (en voelen ook een beetje als zodanig aan) maar zouden desondanks zeker moeten voldoen aan de eisen die het survivalrunnen stelt aan hardloopschoenen. Aldus de verkoper die ik op z’n woord geloof. Want ze zijn tenslotte niet voor niets uitgeroepen tot …, oh wacht, ik val in herhaling geloof ik.
Heel eventjes was er een moment van aarzeling toen bij het afrekenen gevraagd werd of ik een bonnetje bij me had. Dat had ik niet. Ik wist zelfs niet meer of ik het thuis had liggen. Wat ik wel wist, was dat ik erover geblogd had. Dus even internet geopend, de bewuste blogpost (inclusief foto’s) opgezocht en voilà, geen vuiltje aan de lucht. Waar bloggen al niet goed voor is.
Wat kan ik verder nog zeggen over deze uitmundende service die je krijgt bij Runnersworld Arnhem? Dat ze terecht de beste van Nederland zijn?