20160219 — vrijdag

Bij­ge­lo­vig

Ben ik gelo­vig? Ik dacht het niet. Bij­ge­lo­vig dan? Dat ligt com­plexer. In eer­ste instan­tie ben ik geneigd te zeg­gen van niet. Zon­der aar­ze­ling loop ik onder lad­ders door en sta niet stil bij de geva­ren die vrij­dag de der­tien­de met zich mee zou bren­gen. Toch zijn er een aan­tal zaken (niet veel vol­gens mij) die ik pro­beer te ver­mij­den. Een­tje daar­van is het oproe­pen van ‘onheil’ door iets uit te spre­ken ter­wijl het mis­schien beter is er over te zwijgen.

Moet ik bij­voor­beeld ergens met de trein naar toe en is het erg belang­rijk op tijd te komen, dan laat ik grap­jes ach­ter­we­ge over moge­lij­ke ver­tra­gin­gen op het tra­ject naar mijn bestem­ming. Want je zult altijd zien dat zo’n uit­spraak dan waar­heid wordt. Vreemd is dat het alleen werkt wan­neer mij even­tu­eel onge­luk kan over­ko­men. Ik heb nog nooit mee­ge­maakt (en het wel dege­lijk uit­ge­pro­beerd wat tevens het bewijs is dat in bepaal­de opzich­ten bij­ge­lo­vig ben) dat door non­cha­lant te ver­mel­den dat ik hope­lijk de lote­rij niet ga win­nen want wat moet ik dan met al dat geld, ik ver­vol­gens het win­nen­de lot blijk te hebben.

Zelfs niet door er aan toe te voe­gen dat ik dan con­ti­nue gestalkt ga wor­den door men­sen die belust zijn op mijn geld. Iets wat mij betreft onder de cate­go­rie ‘onheil’ te scha­ren valt. Maar blijk­baar werkt het niet zo met mijn bijgeloof.

Hoe het ook zit, ik pas goed op met wat ik zeg om te voor­ko­men dat mij din­gen gebeu­ren die me niet wel­ge­val­lig zijn. Zo heel af en toe ech­ter gaat het fout. Bij­voor­beeld eer­gis­te­ren. In een moment van onacht­zaam­heid schreef ik dat het blog­gen mij zoveel vol­doe­ning geeft dat ik er nog meer tijd voor vrij ga maken en de fre­quen­tie van publi­ce­ren onver­min­derd hoog zal hou­den. Daar­mee sug­ge­re­rend dat de hui­di­ge fre­quen­tie (sinds eind 2015 begon­nen) van iede­re dag een blog­post voor­lo­pig wel zo zou blijven.
[Dat is ook het plan. Van­daar de dage­lijk­se vast­leg­ging van mijn vrije­tijds­be­ste­ding om dit stre­ven een beet­je stie­kem publie­ke­lijk te maken.]

Maar ik had het natuur­lijk niet moe­ten uit­spre­ken (opschrij­ven in dit geval, wat voor het onge­wens­te effect niet uit­maakt). Want je raadt het al, een dag later was de blo­gin­spi­ra­tie al nage­noeg ver­dwe­nen en van­avond is dat hele­maal het geval.

Daar­om een film­pje van de sur­vi­val­run in Gen­drin­gen waar ver­slag­ge­ver Lars Gier­veld van KPN Inter­net tv voor de eer­ste keer zo’n par­cours loopt.