Tijd voor risico
Pak een stuk papier en een potlood. Teken een boom. Neem dan het potlood in je andere hand. Teken een boom.
Merk je verschil? Ik verwacht van wel.
Terwijl het ogenschijnlijk zo’n kleine verandering is. Alles blijft hetzelfde met uitzondering van het potlood dat plots heel onwenning aanvoelt. De boom die je zojuist nog zonder moeite hebt getekend wil niet meer tevoorschijn komen wanneer je ‘m probeert te tekenen met je ‘verkeerde’ hand.
Niet in deze extreme mate maar wel vergelijkbaar is wat ik nu meemaak bij het tekenen op een tablet. Op de witte ondergrond projecteer ik in gedachten de voorstelling die tot leven moet worden gewekt. Voorzichtig begin ik te schetsen. Maar zonder de weerstand waar ik het gister over had krijg ik geen grip op het tekenproces. Hoofd en hand zijn nog niet voldoende op elkaar afgestemd in deze nieuwe constellatie.
Toch voelt het niet verkeerd. Alleen anders. Ik moet me veel meer dan op papier nu concentreren op het zetten van de lijnen zelf. Waardoor iets van de natuurlijke ‘schwung’ niet aanwezig is. Het gaat te voorzichtig. Te behoudend.
Misschien wordt het tijd dat ik wat risico ga nemen. Vallen hoort er bij. Dat is wat ik tenminste regelmatig hoor van mijn trainingsmaatje bij de survivalclub wanneer ik weer eens al te enthousiast in of uit een hindernis spring.