Uitstel of afstel?
Wanneer ik iets heel graag wil hebben, of denk nodig te hebben, dan steek ik er meestal serieus tijd in om uit te zoeken welke aankoop het beste past bij mijn behoefte. Daarbij hoort ook dat ik bij mezelf na ga waar precies die behoefte vandaan gekomen is. Is het een impuls, een lang gekoesterde wens, een vervanging van iets wat in de eindfase van een levenscyclus zit? You name it.
Heb ik alle voors en tegens doorlopen en heeft het er alle schijn van dat het groene licht gegeven kan worden, dan wacht ik daarna steevast enkele dagen tot weken met het daadwerkelijk aanschaffen van wat ik zo hard nodig denk te hebben.
De eerste uren tot dagen geeft dat een onrustig gevoel. Continu overvalt me de drang om snel naar de winkel te gaan om tot aankoop over te gaan. Allerlei zaken haal ik er dan bij die me kunnen overtuigen dat het nu nu nu moet. Denk aan: een aanbieding die niet langer geldig is of de kans dat het produkt zelf uitverkocht raakt, maar ook minder rationele zaken zoals het egoïstische gegeven dat ik het zo graag wil hebben. Om het hebben zelf (maar dat geef ik niet toe op zo’n moment).
Ik heb geleerd al deze dwangmatige gedachten te onderdrukken. Zo gaat er misschien wel eens een aanbieding aan mijn neus voorbij, maar vaak blijkt dat er met wat speurwerk wel weer een andere aanbieding te vinden is. En een goed produkt dat uitverkocht raakt komt in de meeste gevallen gewoon weer terug op de markt. Het verkoopt niet voor niets goed.
Waarom ik dit doe, zul je je misschien afvragen? Welnu, om een heel simpele reden. Na een paar dagen zakt de drang om datgene te gaan kopen waar ik voorheen schijnbaar niet zonder kon geleidelijk weg. Allerlei andere zaken nemen de overhand en ik ben er niet meer zo mee bezig als eerder. Tegen de tijd dat ik gepland had om naar de winkel te gaan neem ik nog een laatste keer alle voors en tegens door, wat me een veel realistischer beeld geeft van de echte urgentie. Niet zelden leidt dit uitstel tot afstel. Het valt me soms moeilijk de geestdrift nog op te roepen die zo allesoverheersend was toen ik het produkt nu nu nu moest hebben.
Het is niet zozeer uit gierigheid dat ik dit doe. Veel meer om me te weerhouden allerlei spullen in huis te halen die ik eigenlijk minder hard nodig denk te hebben dan in eerste instantie het geval was. Ja, ik ben gevoelig voor hypes en reclame, maar dat wil nog niet zeggen dat ik er zelf ook niet iets over te zeggen heb.
Waarom dan het plaatje van Francis Underwood boven deze blogpost?
Omdat hetzelfde proces zich ook afspeelt bij een hype zoals House of Cards er eentje is. Hoewel ik redelijk laat ben ingehaakt was ik net als de echte die-hard fans op het einde van seizoen 3 volkomen in de ban van dit ambitieuze echtpaar dat zich niemand en nietsontziend een weg baant naar de politieke top van de VS. Ik kon niet wachten totdat seizoen 4 zich zou aandienen. Op 4 maart was het zover. Maar omdat iedereen meteen al bingewatchend op die vrijdag het hele seizoen afraffelde en het zoveel media exposure kreeg besloot ik mijn kijksessie met een weekje uit te stellen.
Vanavond mocht ik van mezelf beginnen aan de eerste aflevering. Maar je raadt het al…
Toch maar eens The Shining gaan kijken?