Zelf had ik er niet meer aan gedacht (laat staan tijd voor gehad) om de boekhandel deze week te bezoeken in verband met de Boekenweek. Hoe leuk was het dus gisteravond bij thuiskomst te zien dat mijn Inge na een cursus op locatie dit wel was gelukt. Geen slecht idee van mij om haar altijd te voorzien van een lijstje boektitels waarnaar ik op zoek ben.
Ditmaal had Inge Ochtendgave van A.F.Th. van der Heijden gekocht. En dat ging vanzelfsprekend vergezeld door Broer, het Boekenweekgeschenk dat dit jaar geschreven is door Esther Gerritsen, een schrijfster waar ik nog nooit iets van gelezen heb. Na de wekelijkse survivalruntraining besloot ik het extra testwerk voor deze avond een keertje over te slaan en dat gemis goed te maken. Dezelfde avond nog had ik het boekje uit.
Deze eerste kennismaking is me niet slecht bevallen. Of dat komt omdat dit ‘verplichte nummertje’ vergeleken met de vorige edities er beter uitkomt, stemt me misschien milder dan wanneer ik het boek zomaar in mijn schoot geworpen had gekregen. Het valt me nu eenmaal moeilijk een Boekenweekgeschenk niet te zien binnen de traditie waarvan het deel uitmaakt. Maar natuurlijk slaat dat nergens op.
Het verhaal laat zich kort samenvatten. Zus krijgt telefoon van broer waarmee ze weinig contact heeft. Hij moet een spoedoperatie ondergaan en is bang zijn been te verliezen. Zus zoekt haar broer op en besluit impulsief om hem in huis te halen met alle emotionele en ontregelende gevolgen voor haar, haar gezin en zelfs haar werkomgeving vandien.
Broer leest lekker vlot weg maar er zitten toch voldoende schurende momenten in die je doen besluiten sommige passages nog eens opnieuw te lezen om ze wat meer op je in te laten werken, en aan het denken te zetten. Bijzonder vond ik de scene waar Olivia (de zus) zich van alles en iedereen terugtrekt in de kamer van Marcus (de broer). Daar verdwijnt ze als het ware door al haar kleren uit te trekken en wordt heel even haar broer door zijn pyjama aan te trekken en in zijn bed te kruipen.
Pas dan lukt het haar om te huilen:
Toen ze haar knieën optrok en zich klein maakte, als een bang kind onder de dekens, verging ze van de pijn in haar linkerbeen. Ze greep het vast, maar de pijn werd alleen maar erger en ze huilde als haar broer. Ze huilde om het verlies van het been. Ze huilde omdat hij geen huis had. Ze huilde om zijn zus boven in het glimmende appartementencomplex die hem niet kon verdragen. Ze huilde omdat hij alleen was en viel diep in de nacht in slaap in zijn pyjama.
[p.75, Broer, Esther Gerritsen]
‘Ze huilde om zijn zus […]’ Ik las er bijna overheen, zo onopvallend staat het ertussen. Alsof het eigenlijk niet ter zake doet, terwijl het in mijn ogen juist heel veel zegt over hoe geblokkeerd Olivia is. En zo zijn er voor de oplettende lezer meer voorbeelden te vinden. Prachtig vind ik dat.
en schrijfster die zo geraffineerd met taal en betekenis speelt, daar wil ik best nog wel meer van lezen.
Vlak voordat Olivia een belangrijke aandeelhoudersvergadering moet toespreken, belt haar broer. Zijn been dreigt te worden afgezet. Marcus en Olivia zien elkaar zelden, maar de amputatie raakt Olivia onverwachts, alsof het haar eigen been is dat ze verliest. Ze laat alles uit haar handen vallen in een hopeloze poging haar broer te redden. Maar het is de vraag of hij degene is die redding nodig heeft.
Broer
Esther Gerritsen
Uitgever De Geus
Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek
ISBN 9789059653603
~ ~ ~