Ineens had ik er dan toch nog last van. Gisteravond. Een gezonde portie zenuwen. Waarom? Omdat ik vandaag een survivalrun zou gaan lopen in Oldenzaal. Niets bijzonders zou je geneigd zijn te denken wanneer je me al langer dan vandaag volgt. Tenslotte heb ik er nu al verschillende achter de rug1. Ik weet wat me te wachten staat.
En daar wringt ‘m nu net de schoen. Want ik weet dat je zo’n survivalrun niet zomaar eventjes tussendoor doet. Tenminste, als je van plan bent om ‘m in een fatsoenlijk tempo te lopen en ook nog eens alle hindernissen op de juiste manier te volbrengen. Niet dat je als recreant gevaar loopt je bandje in te moeten leveren (iets wat alleen voor de wedstrijdlopers is weggelegd) maar het is m’n eer te na om te snel op te geven.
Dus wat is het probleem?
Wel, voornamelijk het gegeven dat ik al ruim twee weken niet meer in de gelegenheid ben geweest om te trainen. Door de projectwerkzaamheden op kantoor die zo’n beetje al mijn (vrije) tijd beslaan heb ik zelfs geen kans gezien om tussendoor een rondje te gaan hardlopen, laat staan een survivaltraining mee te pakken. Al die tijd heb ik weliswaar hard gewerkt achter de computer maar verder geen lichaamsbeweging van betekenis gehad. Niet echt de ideale voorbereiding die ik in gedachten had toen ik me enkele maanden geleden inschreef voor deze run.
Zou ik het nog kunnen?
Ja dus. Het viel alleszins mee. Met het hardlopen had ik geen enkel probleem. Ook de meeste hindernissen waren goed te doen. Van de korte touwtjes wist ik bij voorbaat dat die me niet zouden lukken. Zeker niet op de manier hoe ze er in Oldenzaal bijhingen. Veel te laag, waardoor ik zowat op de grond kon staan.
Wat me echter achteraf niet zo’n goed gevoel aan deze run geeft, waren de vele opstoppingen en lange wachttijden bij de hindernissen. Vooral in het tweede gedeelte van de run werd dat steeds erger. Zonder overdrijven denk ik dat we wel meer dan een half uur hebben stilgestaan. Niet echt fijn wanneer je flink nat vanuit het water in de wind staat te klappertanden voordat je weer verder kunt. Ook hoe sommige hindernissen waren opgebouwd kon me niet echt bekoren. Een aantal keren heb ik me lelijk gestoten aan steigerpalen of ander slordig weggewerkt materiaal. Daar komt nog bij dat op sommige hindernissen deelnemers bezig waren waarvan je je kon afvragen of ze alle basistechnieken wel doorgenomen hadden. Vooral bij de hoge eindhindernis in het water gaf dit gevaarlijke situaties waar een enkeling zich door vermoeidheid overmand zonder te kijken naar beneden liet vallen.
Dit alles in combinatie met nogal stugge vrijwilligers en een zwijgzaam publiek langs de kant droeg er toe bij dat het de eerste keer was dat ik niet vol enthousiasme over de streep ging om de bel te luiden. Hopelijk een uitschieter in negatieve zin, want alle voorgaande runs waren allemaal stuk voor stuk geweldige belevenissen. Binnenkort maar snel ergens inschrijven voor een nieuwe run.
Te weten Dinxperlo, Gendringen, Zeist en Arnhem. ↩