Lang­zaam kom ik spor­tief weer tot leven. Na de sur­vi­val­run in Olden­zaal van vori­ge week zon­dag waar ik met de zenu­wen in mijn lijf aan de start ver­scheen (omdat ik ruim twee weken geheel niet meer aan eni­ge vorm van sport gedaan had) ben ik afge­lo­pen woens­dag weer ‘gewoon’ naar de mid­week­se trai­ning gegaan. Het was als­of ik er tij­den niet geweest was. Vreemd dat het zo extreem aan­voelt wan­neer je maan­den op rij twee keer per week op de trai­ning ver­schijnt en dan ineens voor zo’n kor­te peri­o­de ver­stek laat gaan.

Geluk­kig had ik tij­dens de trai­ning ner­gens last van gezien mijn toch wel geha­ven­de toe­stand waar­in ik de run van Olden­zaal had afge­slo­ten. Bin­nen de kort­ste keren zat ik weer in mijn ver­trouw­de rit­me. En gewel­dig dat we ook nog eens een groot gedeel­te van de trai­ning in de kajak moch­ten plaats­ne­men. Heer­lijk bij dit week. We slo­ten af met kajak­po­lo. Het moet een beto­ve­rend plaat­je zijn geweest zo tegen de onder­gaan­de zon op het glin­ste­ren­de water hoor­de ik van een trai­nings­maatje die foto’s had staan maken.

En gis­te­ren ben ik ein­de­lijk weer gaan hard­lo­pen. De bedoe­ling was vroeg op de och­tend maar door omstan­dig­he­den luk­te het pas om rond het mid­dag­uur te gaan. Eigen­lijk te warm naar mijn zin, maar ik ben toch gegaan. Tegen de wind in rich­ting Huis­sen en daar­na in over­dre­ven rus­tig tem­po terug naar huis. Niet in één ruk, maar eerst 6 kilo­me­ter en ver­vol­gens steeds kor­te­re afstan­den om op die manier de 10 kilo­me­ter vol te maken. Met een beet­je de rem erop om te voor­ko­men dat ik mezelf alleen maar ga for­ce­ren door te snel te veel te wil­len doen.
Bij de Rij­kers­woerd­se plas­sen aan­ge­ko­men besloot ik in een opwel­ling om een stuk­je te gaan zwem­men in mijn hard­loop­kle­ren om daar­na ook nog even wat oefe­nin­gen te gaan doen op het fitnessterrein.

Zojuist kwam L. langs met de mede­de­ling dat zij mor­gen een klim­cli­nic gaat vol­gen bij ons op de club. Dat bracht mij op het idee om met haar mee te gaan zodat ik zelf wat kan gaan kajak­ken in de tussentijd.

Ja, spor­tief gezien kom ik lang­zaam weer tot leven. Nu eens zien of dat op ande­re gebie­den (zoals daar bij­voor­beeld zijn lezen en blog­gen) ook gaat lukken.