In mijn mail­box zit­ten twee uit­no­di­gin­gen om een recen­sie te schrij­ven voor onlangs gepu­bli­ceer­de boe­ken. Ondanks dat ik me ver­eerd voel dat men de moei­te neemt om mij hier­voor aan te schrij­ven en ook nog eens de boe­ken gra­tis ter beschik­king stelt zal ik vrien­de­lijk doch beslist er niet op in gaan. Mij ont­breekt voor­na­me­lijk de tijd maar ook de zin in het lezen van iets com­pleet nieuws.

Momen­teel doe ik eigen­lijk niets lie­ver dan het (her)lezen van boe­ken die in mijn bezit zijn.

Zou het een teken zijn dat ik een fase heb bereikt dat nos­tal­gie gaat over­heer­sen? Dat ik niet meer warm kan wor­den voor nieu­we din­gen? Onge­merkt aan­be­land in het voor­por­taal van ‘vroe­ger was alles beter’? Ik moet er niet aan denken.

Nee, ik stel mezelf gerust dat het meer te maken heeft met ver­die­ping. Niet ‘mile wide’, maar ‘mile deep’. De spaar­za­me tijd die we van­daag de dag tot onze beschik­king heb­ben niet ver­lo­ren te laten gaan aan iets waar­van niet bij voor­baat vast staat dat het goed is. Lie­ver een boek (her)lezen waar­van ik weet (door­dat ik het zelf al eens eer­der gele­zen heb of op basis van betrouw­ba­re info) dat het de kwa­li­teit zal bie­den waar ik naar op zoek ben.

En ja, af en toe speelt zeker een mate van her­ken­ning mee. Mijn voor­ne­men (waar helaas de klad is in geraakt) om dit jaar veel van Kos­in­ski te lezen is daar ook deels uit voortgekomen.

Gis­ter­avond las ik de vol­gen­de pas­sa­ge en voel­de me gesterkt in mijn overtuiging:

“I belie­ve that having a gre­at diver­si­ty of tea­chers is harm­ful and con­fu­sing for a young mind, in the same way I belie­ve that it is bet­ter to know one book inti­ma­te­ly than a hund­red super­fi­ci­al­ly,” he said. “I know the modern world tends not to agree with me, but after all, Pla­to had only one tea­cher, and Alexander.”

[Juli­an Mor­row in The Secret His­to­ry, p.31, Don­na Tartt]

Niet dat ik me tot één boek ga beper­ken. Ik zou niet weten welk boek dat dan zou moe­ten zijn. Wel dat ik ik min­der ga pro­be­ren om kramp­ach­tig vanal­les op aller­lei gebied bij te hou­den. Hope­lijk blijft het goe­de van­zelf boven­drij­ven zodat het voor het grij­pen ligt wan­neer ik er aan toe ben.

---