Eer­der deze avond had­den we een feest­je. Nu ben ik niet zo van de feest­jes. Intro­vert en zo, je weet wel. Maar we zijn toch gegaan. Geen spijt van gehad. Wat meest­al het geval is wan­neer je uit­ein­de­lijk toch gaat nadat je er de hele dag een beet­je tegen­op hebt gezien. Afijn, er waren een hoop leu­ke lui op het feest­je. Kan ook niet anders als je weet wie het geor­ga­ni­seerd heeft.

Op een gege­ven moment stap­te er een jon­ge­man naar bin­nen die we vage­lijk her­ken­den. Alleen bleef de ech­te her­ken­ning uit tot­dat hij aan ons voor­ge­steld werd. Een klas­ge­noot van L toen ze nog op de Havo zat. Deze extra infor­ma­tie maak­te het ver­schil. Plots zag ik hem. Zoals hij toen was, lang gele­den. Door in zijn ogen te kij­ken. Van mijn moe­der geleerd. Als­of je door een omge­keer­de ver­re­kij­ker het ver­le­den haar­scherp terughaalt.

Voor ik de kans kreeg iets te zeg­gen noem­de hij mijn naam. Ter­wijl ik zoveel moei­te moest doen de zij­ne te her­in­ne­ren. Hij wist zelfs het adres nog waar we rond die tijd woon­den. Ik vind dat knap. Zelf sta ik met mijn mond vol tan­den in soort­ge­lij­ke situ­a­ties. Hoe­wel, nu ik er zo over nadenk zijn er best een aan­tal klas­ge­no­ten uit mijn mid­del­ba­re school­tijd waar­van ik naam van de ouders nog weet. Ieder heb­ben ze op hun manier een bepaal­de indruk op mij gemaakt die nooit is verdwenen.

Of ze mij zou­den weten te her­in­ne­ren is ech­ter twij­fel­ach­tig. In een aan­tal geval­len zal ik daar helaas nooit meer ach­ter komen.

Maar ik zag nog meer toen we aan de praat raak­ten. Hij had het door. Een ande­re vorm van weder­zijd­se her­ken­ning. Ten­min­ste, dat was mijn ver­moe­den. Het blijft moei­lijk om dit in te schat­ten bij half uit­ge­spro­ken woor­den en wan­neer je niet meer gewend ben aan het voe­ren van een con­ver­sa­tie over­stemd door het lawaai van een vol­le dansvloer.

Ik had er wel even­tjes voor moe­ten scha­ke­len. De jeug­di­ge scho­lier die ooit bij ons op de bank zat was niet meer. Althans, daar stond ik niet tegen­over met een bier­tje in de hand. Voor me zat een mid­der­ti­ger met een flin­ke baga­ge levens­er­va­ring. En die daar ook nog eens heel open over durf­de te ver­tel­len. Bij­zon­de­re verhalen.

Bij­zon­de­re man.

Bij­zon­de­re avond.

Blij dat we geweest zijn.

---