’s Och­tends op ’t eind van de sur­vi­val­trai­ning besloot ik in plaats van het gebrui­ke­lij­ke uit­lo­pen nog een extra rond­je om de klei­ne plas te doen. Inclu­sief de paar hin­der­nis­sen die er al een tijd­je staan¹ en een stuk­je zwem­men. Ik had lek­ker getraind, het weer was heer­lijk en nie­mand die me tegenhield.

Zo gezegd, zo gedaan.

Aan het eind van mijn rond­je kwam ik bij toe­val het uit­loop­groep­je tegen en kon zo nog wat afslui­ten­de rek- en strek­oe­fe­nin­gen doen voor­dat we op weg gin­gen naar de kof­fie. Pas toen schoot me weer te bin­nen dat ik met­een naar huis moest. Er werd van me ver­wacht dat ik een bestel­bus ging opha­len om ver­vol­gens in Groen­lo een berg spul­len in te laden en deze  in Arn­hem weer in de tij­de­lij­ke opslag zou zetten.

Zo gezegd, zo gegaan.

Nadat we ons (ik had geluk­kig hulp van Tri­s­tan) door de file huis­waarts keren­de Duit­sers met cara­van had­den gewurmd waren we al snel op de plaats van bestem­ming. Soe­pel­tjes dacht ik uit de hoge bus te sprin­gen maar een scher­pe pijn­scheut in mijn onder­rug ver­hin­der­de dit. Ik kon mezelf nog net aan de deur­post vast­hou­den anders was ik onder­uit gegaan. Hier­na luk­te het me slechts met de groot­ste moei­te uit de bus te geraken.

Zo gezegd, iets lan­ger over gedaan.

Het ver­volg was een dra­ma. Zolang ik maar zon­der te bui­gen iets kon oppak­ken was er niets aan de hand. Alles onder knie­hoog­te moest ik ech­ter laten staan. Of ik moest me eerst ergens aan vast pak­ken zodat ik met onder­steu­ning wat ver­der naar bene­den kon rei­ken. Echt iets zwaars til­len was dan natuur­lijk geen optie. Gefrus­treerd liep ik rond want dit schoot hele­maal niet op. Uit­ein­de­lijk heb­ben we toch alles met veel pijn en moei­te (voor­na­me­lijk van mijn kant) weten in te laden.

Zo gezegd, veel te lang over gedaan.

Op de terug­weg kon ik maar geen geschik­te zit­hou­ding vin­den die vol­ko­men pijn­loos was. Ter­wijl ik er juist zo naar uit­ge­ke­ken had om even te kun­nen uit­rus­ten. Niets van dat al. Hele­maal stijf van het onge­mak­ke­lijk zit­ten was ik blij dat ik er in Arn­hem weer uit kon. Ook al ging dat weer zeer moei­zaam. Maar het erg­ste moest nog komen. Tot mijn schaam­te moest ik toe­ge­ven dat ik niet meer in staat was om te hel­pen de was­ma­chi­ne bij Tri­s­tan naar boven te til­len. Een vriend van hem werd gebeld om te assis­te­ren. Hul­pe­loos kon ik slechts toezien.

Zo gezegd, niets gedaan.

Nu hang ik onder­uit gezakt op de bank met mijn lap­top op schoot en een warm­te­pleis­ter op  de pijn­lij­ke onder­rug mezelf af te vra­gen waar het pre­cies is mis­ge­gaan van­daag. Was het toch de sur­vi­val­trai­ning waar ik iets te enthou­si­ast bezig ben geweest? Of heb ik ‘gewoon’ een spier­tje ver­rekt bij een onhan­di­ge bewe­ging tij­dens het opha­len van de bus? Waar ik nog niet aan wil den­ken is dat ik mis­schien wel te oud ben voor dat hele sur­vi­val­len of sjou­wen met zwa­re spul­len. Want ondanks dat ik het niet zo voel (met uit­zon­de­ring van deze namid­dag) kan dat wel het geval zijn. Dat ik de rest van mijn leven gedoemd ben in een luie stoel door te brengen.

Zo gezegd, afgedaan.

Maar voor­dat het zover is, eerst eens zien hoe ik mor­gen­vroeg opsta.

---

1. Het vreem­de is dat er sinds­dien niet meer aan de retro-fit­baan is gewerkt en er ook geen nieu­we hin­der­nis­sen zijn bij­ge­ko­men. ↩