Rond­je pijnvrij: 

Ondanks alle goe­de bedoe­lin­gen kwam het er niet meer van om op don­der­dag en vrij­dag een stuk te wan­de­len. Mis­schien dat het daar­aan lag dat ik zater­dag plots weer meer last had van mijn rug dan aan het begin van de week. De hele dag liep ik rond met een zeu­ren­de pijn onder in mijn rug die maar niet weg wil­de trek­ken. Ik baal­de als een stek­ker omdat ik gehoopt had op zon­dag weer te kun­nen gaan sur­vi­val­trai­nen. Dat leek nu opnieuw een onhaal­baare zaak geworden.

Op zon­dag­och­tend een com­pleet ander beeld. Geen pijn meer. Alleen in mijn rech­ter­zij voel­de ik af en toe een steek. Niet dat ik kon gaan trai­nen. Maar hard­lo­pen leek me een voor de hand lig­gend alter­na­tief. Zeker omdat dit op woens­dag ook al moge­lijk was geweest. Alleen had ik toen in mijn enthou­si­as­me op het laatst een iet­wat te hoog tem­po aan­ge­hou­den. Daar kreeg ik al snel dezelf­de avond nog de reke­ning voor gepre­sen­teerd. Zoiets moest ik nu zien te voorkomen.

Met de hand­rem erop heb ik net­jes een rond­je gelo­pen van negen kilo­me­ter en hele­maal ner­gens last van gehad. Geen pijn in mijn onder­rug. Geen ste­ken in de rech­ter­zij. Het had mis­schien har­der gekund, maar het was goed zo.

Ik schrijf dit laat op de avond en nog steeds voelt alles goed.

De komen­de week hoop ik dat het her­stel zich door­zet, zodat ik op woens­dag ein­de­lijk weer kan gaan trai­nen bij de sur­vi­val­ver­e­ni­ging. Dat zou dan een indi­ca­tie moe­ten geven hoe­veel kans ik heb om in Har­re­veld van start te gaan. Die run is over een week. Waar­schijn­lijk komt het te snel maar voor­als­nog wil ik nog niet opge­ven. Er kan veel gebeu­ren in zeven dagen tijd (blijf ik mezelf voorhouden).