Het waren vijf hilarische jaren:
Niet dat we een grootverbruiker van whiteboard cleaner zijn, maar deze week was toch eindelijk de spuitbus leeg en stond er een nieuwe klaar. Althans, dat dacht ik. Ja, het was een nieuwe fles. Nee, de vorige was niet leeg. Het kantoorartikel bleek namelijk een prima onderdeel te zijn voor de motor die mijn manager onlangs van een collega had overgenomen.
Het eerste wat hij deed was her en der met de slijptol materiaal verwijderen wat in zijn ogen niet mooi of nodig was. Of hij in zijn ijver nu te veel weggeslepen had of dat er andere redenen waren waarom hij een nieuw expansievat nodig had is mij niet duidelijk geworden. Daarvoor ontbreekt mij de technische kennis op dit vlak. Wel dat hij plots de ingeving kreeg dat het spuitmondje van de whiteboard cleaner precies datgene was waar hij naar op zoek was. Zo gezegd zo gedaan.
De volgende dag liet hij de foto’s zien van een totaal uitgekleedde motorfiets waar onder het zadel duidelijk zichtbaar een hardplastic spuitbus gemonteerd was. En daarmee gaat hij binnenkort de Nederlandse wegen onveilig maken.
Zomaar een willekeurige anecdote over mijn manager. Sinds hij vijf jaar geleden bij Emerson kwam binnenstappen wist hij ons meteen in te palmen met zijn aanstekelijke lach en de verhalen die hij te vertellen had. Zelden heb ik iemand meegemaakt die zo druk was en zoveel meemaakte.
Bijna iedere ochtend had hij weer iets nieuws te melden, waarbij we ons menigmaal afvroegen hoeveel er van overdreven was. Niet dat het veel uitmaakte. Het werd allemaal zo smeuïg verteld dat het ons niet kon schelen of het allemaal klopte. En dan telkens weer die lach erbij. Je kon niet anders dan meelachen. Elke keer weer.
Ik wens hem succes in zijn nieuwe baan. We gaan hem missen.