Har­re­veld was geen run, wel eind­hin­der­nis te ver: 

Met slechts één trai­ning in de afge­lo­pen drie weken ver­trok ik van­och­tend met m’n vas­te run­ning mate Susan rich­ting Har­re­veld. Vori­ge week zon­dag kon ik niet meer dan zacht­jes hard­lo­pen. De twee voor­af­gaan­de weken was zelfs dat te veel gevraagd. Toen hiel­den vele para­ce­ta­mols en ibu­pro­fen pil­le­tjes mijn rug­pijn op een aan­vaard­baar niveau.

Ik was dus best wel gespan­nen of het van­daag zou gaan luk­ken ondanks het last minu­te her­stel. Op facebook had ik al heel wat foto’s van flin­ke hin­der­nis­sen voor­bij zien komen en ik hoop­te maar dat die niet in de 8 km lus waren opge­no­men die wij gin­gen lopen. Boven­dien is in de tus­sen­tijd Susan opge­no­men in de vas­te selec­tie van het team dat namens Sur­vi­val­run Arn­hem mee­doet aan de Ultra Sur­vi­val Run. Ze heeft er al heel wat extra trai­nings­uren opzit­ten. Die doet dit soort run­ne­tjes met twee vin­gers in de neus.

Ach­ter­af kan ik zeg­gen dat het bui­ten ver­wach­ting goed ging. Niet gewel­dig. Maar gezien mijn wei­ni­ge trai­nings­uren en de licha­me­lij­ke gesteld­heid van slechts een week gele­den kan ik niet kla­gen. Het was ook nog eens de leuk­ste maar tevens zwaar­ste run die ik tot nu toe gelo­pen heb. En dat laat­ste brak me op. Toen we Har­re­veld bin­nen kwa­men ren­nen voor de laat­ste hin­der­nis voel­de ik hoe plots mijn krach­ten weg begon­nen te vloeien.

Laat ik die nu juist erg hard nodig heb­ben gehad in de eind­hin­der­nis. Het begon met omge­keer­de bier­fust­jes die aan tou­wen hin­gen. De bedoe­ling was om in de hand­va­ten te pak­ken en zo van fust naar fust te slin­ge­ren. Twee keer heb ik het gepro­beerd maar ik kon net niet genoeg ‘swing maken’ om tot het ein­de door te gaan. Toen was de koek op. Het vol­gen­de onder­deel was ente­ren aan een balk. Dat luk­te nog net wel. De slap­pe apen­hang die volg­de bleek mijn Waterloo.

Maar ik ben reu­ze­blij dat ik enke­le uren na de run dit blogje kan tik­ken zon­der noe­mens­waar­di­ge spier­pijn of ander let­sel. Alleen die put­lucht van al die drek­sloot­jes waar we door­heen moesten. Die krijg ik er maar niet uit­ge­was­sen hoe­veel dou­che­gel ik ook gebruik. Ter­wijl Inge net ons bed­de­goed heeft ver­schoond. Ik ben bang dat ik van­avond op de bank moet sla­pen. Ga ik mor­gen toch nog spier­pijn hebben.

PS: foto’s vol­gen. Indien ik ze ergens kan vin­den op de soci­al media of de site van Harreveld.

Na heel veel keer spoe­len is m’n shirt ein­de­lijk een beet­je toon­baar en zand­vrij. Nu de was­ma­chi­ne in zodat ik ‘m bin­nen­kort kan dra­gen tij­dens de training.