Weer of geen mooi vakantieweer wij blijven volop bezig met allerlei activiteiten rondom de verhuizing. Ondertussen hebben we onze gehuurde opslagruimte helemaal volgestouwd met spullen die we vorlopig toch niet nodig hebben en werd het tijd om dat door te geven aan de verzekering. We zouden anders dubbel premie betalen en dat is een beetje zonde van het geld.
Gelukkig waren we zo slim geweest (of was het puur geluk) dat we de papieren van de inboedelverzekering nog niet opgeslagen hadden dus na enig zoekwerk had ik het juiste telefoonnummer te pakken. Na het verplichte keuzemenu kwam ik uit bij een oubollig deuntje in afwachting van wat komen zou. In eerste instantie niet veel. Geen melding van welke plaats ik in de virtuele wachtrij had of anderszins nuttige informatie over hoelang ik nog aan de lijn moest blijven voordat ik geholpen zou worden.
Ik besloot opnieuw te bellen. Met hetzelfde resultaat. In de papieren die ik ondertussen aan het doorbladeren was kon ik opmaken dat de oorspronkelijke verzekeraar inmiddels al tig keer was overgenomen in steeds grotere firma’s. Laatste stand van zaken was dat ze nu behoorden tot Ohra, hier bij ons om de hoek. Misschien kon ik er beter naar toe wandelen. Net toen ik de verbinding voor de tweede keer wilde verbreken werd er opgenomen.
Een vrouwenstem stelde zich voor en vroeg hoe zij mij van dienst kon zijn. Het klonk alsof ze in een verlaten kelderbox gehuisvest was. Misschien sprak ik wel met de laatst overgebleven medewerkster van de ooit zelfstandige verzekeraar. Daar neergezet om de weinige klanten die nog over waren te woord te staan.
Na mijn uitleg waarvoor ik belde vroeg ze om het polisnummer. Ik las het voor. Het bleef stil aan de andere kant. In mijn fantasie zag ik haar tussen de halflege archiefkasten lopen in een duistere kantoorruimte waar geen buitenlicht doordrong. Knipperend licht van een defecte tl-lamp maakte het zoeken extra moeilijk.
Plots klonk haar stem weer. Ze had de benodigde informatie gevonden. Maar het viel niet mee, want sjonge sjonge, wat was dit een oude polis! Helemaal uit 1981 voegde ze er vol bewondering aan toe. Ik kreeg de indruk dat het ruimschoots voor haar geboortejaar was.
Het was trouwens geen goed nieuws, dat het zo’n oude polis was. De voorwaarden waren namelijk flink verouderd en niet helemaal meer van deze tijd. Uiteindelijk was het beter om de verzekeringspremie te blijven betalen bij het opslagbedrijf. Die had betere dekking en betaalde meer uit in geval van calamiteiten.
Dan is het misschien ook wel verstandig om na de verhuizing een compleet nieuwe inboedelverzekering af te sluiten, vroeg ik haar. Daar was ze het mee eens. Helaas kan dat niet meer bij ons, zo voegde ze er vrolijk aan toe. Wij houden ons alleen nog maar bezig met het bestaande klantenbestand. Voor het afsluiten van nieuwe verzekeringen moet u bij het moederbedrijf zijn.
Met een welgemeende groet nam ik afscheid en hoopte dat ze nog lang vrolijk mocht blijven in de sterfhuisconstructie die haar werkplek was.