Omge­keerd weerbeeld

Het weer was prach­tig deze och­tend toen ik in Amster­dam arri­veer­de. Uit­bun­dig scheen de zon over het IJ ach­ter het Cen­traal Sta­ti­on. Niet dat het mijn stem­ming deed omslaan. Ik was op weg naar de Wes­ter­doks­dijk 215 voor het exa­men Pro­ject­ma­na­ge­ment PMP en had het gevoel dat een her­kan­sing het hoogst haal­ba­re was. Hoe­wel ik in mijn vakan­tie elke och­tend in alle vroeg­te enke­le uren gestu­deerd had, waren de goe­de voor­ne­mens om hier­mee door te gaan nadat ik weer aan het werk was bij goe­de voor­ne­mens geble­ven. Zelfs het afge­lo­pen week­end was het er niet meer van geko­men. Voor de proef­test die ik gis­ter­avond inge­vuld had zak­te ik jam­mer­lijk. Ik zag enkel don­ke­re wol­ken zich samen­pak­ken aan de horizon.

Vieren­een­half uur later stap­te ik dol­en­thou­si­ast naar bui­ten. IK WAS GESLAAGD! Ter­wijl ik ieder die het maar wil­de weten van het goe­de nieuws op de hoog­te stel­de viel me pas bij het Cen­traal Sta­ti­on op dat de zon ver­dwe­nen was. De ima­gi­nai­re don­ke­re wol­ken die me deze och­tend de hele tijd had­den ver­ge­zeld waren als­nog over het IJ komen aan­rol­len. Niet dat het mij kan sche­len. Deze dag gaat de boe­ken in als een prach­ti­ge dag.