Tussen de BSC/Kort run in Gennep en die van vandaag in Enschede zaten zegge en schrijve precies twee weken. In die twee weken ben ik precies één keer gaan trainen. Dat was afgelopen donderdag. En vanochtend had ik nog steeds spierpijn. We kunnen dus spreken van een optimale voorbereiding, maar niet heus.
Wat kan ik als excuus aanvoeren? Voornamelijk de studietijd voor mijn examen Projectmanagement PMP en daarnaast al het opruim- en schoonmaakwerk voor de foto’s die ze van ons huis komen maken om het nog voor 1 oktober op de site van Funda te zetten. Want de NVM Open Huizen Dag, die willen we natuurlijk niet missen.
Kortom, omdat ik ook nog moest werken (over 14 jaar ga ik pas met pensioen) bleef er niet veel vrije tijd meer over om te trainen. Desondanks had ik er zin in.
’s Ochtends bij het ontbijt (pannekoeken met jam) liep ik het parcours langs zoals dat op de site van Survivalvereniging Odin stond en het leek te doen. Tenminste, als ik gemakshalve de vele combi’s oversloeg. Het waren er wel heel wat meer dan in Gennep. Moest ik me juist daarom niet wat meer zorgen maken? Want tenslotte was het juist in een combi (en ook nog eens de laatste van het parcours) misgegaan.
Ik besloot me verder niet druk te maken over zaken die ik toch niet kon beïnvloeden en vertrok om 8:45 uur richting Enschede. Iets meer dan twee uur later klonk het startschot.
De eerste hindernis was al meteen anders dan wat ik verwacht had. Wel een swingover, maar met een autoband. Eén keer eerder had ik dat ooit moeten doen, en toen was ik met autoband en al uit de hindernis gevallen. Daarna nooit meer gedaan. Tot afgelopen donderdag. Toen vroeg ik (zonder voorkennis) of de trainer van dienst me kon helpen omdat ik het weer eens wilde proberen. Het lukte dit keer wel, alsook deze ochtend.
Mezelf feliciterend met deze kleine overwinning liep ik met een goed gevoel verder. Na de eerste combi was er echter weinig van dit goede gevoel over. Man, wat was dit een zwaar parcours. Het voelde nu meer aan als een overlevingstocht. Elke hindernis leek een strijd op leven en dood (lichtelijk overdreven natuurlijk, maar je begrijpt misschien wat ik bedoel). Verschillende keren moest ik een hindernis opnieuw doen omdat ik halverwege niet verder kon. Maar het lukte om mijn bandje te behouden. Zelfs bij de ‘onmeunige stamswing’!
Tegen het einde voelde ik echter mijn krachten wegvloeien. Bij de zoveelste (de vijfde volgens mij) combi (achteraf had ik er nog twee moeten zien te voltooien wat duidelijk teveel van het goede was) lukte het niet meer om fatsoenlijk hangend onder het net bij de balkenellende te komen. Bij een tweede en derde poging kwam ik niet verder. Het was over en uit. Met tegenzin liet ik een jurylid mijn bandje doorknippen.
De volgende hindernissen gingen vlotjes. Totdat ik weer bij een combi aankwam. Deze was nog zwaarder (en hoger!) dan de vorige waar ik mijn bandje had moeten inleveren. Ik hoefde me geen illusies meer te maken dat ik het net niet gehaald had. Nee, deze run was duidelijk een maatje te groot voor mij. Er staat me nog flink wat trainingswerk te wachten wil ik een run zoals vandaag naar tevredenheid (en met bandje) afronden. Maar ik ga die uitdaging aan. Ooit zal het me lukken. Is het niet dit seizoen, dan volgend seizoen!
Al is het maar om mijn spullen (shirt met nr 211, Brooks hardloopschoenen en zwarte renbroek) op te halen die ik per ongeluk in de omkleedtent heb achtergelaten.
PS. Foto’s van mezelf tijdens de run heb ik nog niet gevonden. Mocht dat veranderen, dan plaats ik ze hier alsnog.