Het venijn zat ‘m in de slagtanden — StormRun Mammoth Edition 2016
De gekozen tactiek bleek te gaan werken. Na 9 kilometers en 35 hindernissen stond ik bij de laatste uitdaging tijdens de StormRun 2016 in Deest. De finale was een combinatie van vier verschillende technieken: stukje tarzanswing, stukje staplussen met swingovers over elke balk, stukje pakladder en dan als ultieme test zes rechtopstaande palen die via de techniek van tarzanswing bedwongen moesten worden. Raakte je ergens onderweg de grond aan, dan was het terug naar het begin voor een nieuwe poging.
Ik stond daar dus samen met een hele groep survivalrunners een inschatting te maken hoe ik het beste te werk kon gaan, want zo dicht bij de finish wilde ik niet zoals in Gennep op ’t laatst mijn bandje verliezen.
Ja, ik had mijn bandje nog. En daar was ik zelf misschien nog wel het meest verbaasd over. Bij de vijfde hindernis dreigde het namelijk al helemaal mis te gaan.
De bedoeling was om een swingover met een autoband over je schouder te doen. Niet echt mijn favoriete oefening. En wat ging het moeizaam. Of eigenlijk ging het helemaal niet. Ik kreeg die autoband gewoon niet over de balk getild. Na twee pogingen ben ik een andere band gaan uitzoeken. Wel zwaarder, maar in ieder geval kleiner zodat het me wel lukte om ‘m over de balk te zwieren. Intens tevreden dat ik erover heen was kreeg ik van het jurylid te horen dat de volgende twee swingovers (eentje via een brandweerslang en de derde via een paal) ook met diezelfde autoband gedaan moesten worden.
Grapje zeker!? Nee, dus.
Het is me uiteindelijk gelukt. Opgelucht leverde ik de autoband in en vijftig meter verder stond de eerste combinatiehindernis te wachten. Die heb ik op mijn tandvlees gehaald. Ik had er pas negen hindernissen opzitten en mijn armen waren totaal verzuurd. Een lekkere looppas zat er ook al niet meer in. Alsof ik pap in de benen had.
Toch ging de rest van het parcours me goed af. Weliswaar zat er totaal geen snelheid in, maar de hindernissen nam ik allemaal zonder veel problemen. Vooral de apenhang over het water en dan onder het net door, waar ik vooraf zo tegenop gekeken had, viel me erg mee. Misschien dat het regelmatig trainen zijn vruchten begint af te werpen.
En zo stond ik dus met mijn bandje nog om mijn arm bij die laatste hindernis. Ook daar ging het voorspoedig. Hoewel ik moet toegeven dat we gematst werden door de jury. Vanwege de drukte in de combi (veroorzaakt doordat zowat iedere deelnemer uit de palen gleed en terug moest) hoefden we geen swingovers bij de staplussen te doen. Nog wat later werd er zelfs besloten dat je bij afhaken in de palen niet helemaal terug hoefde. Het was voldoende om met de palen opnieuw te beginnen.
Gunstige ontwikkelingen zou je kunnen zeggen. Het heeft alleen niet mogen baten. Hoe ik mijn best ook deed, ik kwam niet tot het einde. Ook nu weer kon ik mijn bandje inleveren bij de laatste hindernis met de finishbel in zicht. Zuur maar terecht. Respect voor iedereen die het wel gehaald heeft. Ik weet wat me te doen staat. Nog meer trainen.
~ ~ ~
Oh ja, nog iets over die slagtanden. Normaal zit het venijn in de staart, maar als je goed kijkt naar het parcours van de StormRun dan zie je een opvallende gelijkenis met een mammoet. Dan zie je tevens dat de finish niet in de staart van de mammoet zit, of in de slurf for that matter, maar ergens bij de slagtanden is zo mijn inschatting. Vandaar.
~ ~ ~
PS. Tot nu toe nog geen foto’s voorbij zien komen van deze run waarin ik mezelf herken. Mocht ik er alsnog tegenkomen dan zal ik die hier plaatsen of een linkje opnemen.
PS1. De eerste foto’s zijn binnen!
