Minimale middelen, maximaal effect

Toen ik wat ach­ter­grond infor­ma­tie zocht voor mijn blog­post over het con­cert van Glen Han­sard, las ik dat hij niet alleen muzi­kant is maar ook acteur. Zo had hij een rol in de film The Com­mit­ments, en samen met Marké­ta Irglo­vá speel­de hij in Once van regis­seur John Car­ney. Het is deze laatst­ge­noem­de film die ik gis­ter op you­tu­be¹ opge­zocht heb met het plan om ‘m komend week­end te kij­ken. Maar een­maal gevon­den heb ik ‘m met­een hele­maal geke­ken. Want wat is het een ont­wa­pend mooie en ont­roe­ren­de film.

Zon­der veel opsmuk ver­telt Once het ver­haal van een Ier­se straat­zan­ger die in con­tact komt met een Tje­chi­sche emi­gré die hem het laat­ste zet­je geeft om de stu­dio in te dui­ken om enke­le van zijn zelf­ge­schre­ven num­mers op te nemen. Er lijkt zich een roman­ce te ont­wik­ke­len tus­sen de twee maar uit­ein­de­lijk ver­trekt de zan­ger naar zijn ex in Lon­den ter­wijl de alleen­staan­de moe­der ach­ter­blijft in Dublin met haar doch­ter­tje, waar­bij het ondui­de­lijk blijft of haar man zich weer bij hen zal voegen.

De film is met wei­nig bud­get in een kor­te tijd opge­no­men, en veel rol­len zijn inge­vuld door ama­teurs, fami­lie en vrien­den wat het geheel een bij­zon­de­re char­me geeft. Hoe­wel het eind­re­sul­taat veel meer weg heeft van een docu­men­tai­re voelt het wel dege­lijk aan als een roman­ti­sche muziek­film, en dat komt voor­al door Han­sard en Irglo­vá. Hun samen­spel (en samen­zang) is een genot om naar te kij­ken (en te luis­te­ren). Ik ben blij dat ik deze film als­nog heb ont­dekt via het con­cert in Car­ré eer­der deze week.

~ ~ ~

1. Inmid­dels is de film niet meer beschik­baar, althans niet via de link die ik gebruikt heb. ↩