Elf manie­ren om nieu­we muziek te ontdekken

Ter­wijl ik deze blog­post schrijf luis­ter ik naar Bal­t­ha­zar. Meer spe­ci­fiek naar The man who owns the pla­ce. Het num­mer staat op repeat.

Eer­der deze avond zag ik op De Cor­res­pon­dent het arti­kel Tien manie­ren om dit jaar nieu­we muziek te ont­dek­ken. De lijst is samen­ge­steld op basis van reac­ties door lezers na een oproep van de auteur waar­in hij zich beklaag­de over het feit dat hij in een muziek­bub­bel was terecht­ge­ko­men. Dit komt omdat muziek­dien­sten zoals bij­voor­beeld Spo­ti­fy en Apple Music je luis­ter­ge­drag ana­ly­se­ren om meer van het­zelf­de te kun­nen aanbieden:

Het is een sneeuw­bal­ef­fect: hoe meer sfeer­vol­le, semi-elek­tro­ni­sche indiefolk ik luis­ter, hoe meer Spo­ti­fy me ervan voert, dus luis­ter ik er nog meer van, waar­door Spo­ti­fy denkt: ‘Hij wil het ken­ne­lijk nóg sfeer­vol­ler, semi-elek­tro­ni­scher en indiefol­ki­ër.’ Het resul­taat is erg saai.

Enke­le jaren gele­den schreef ik mijn frus­tra­tie van me af over iets ver­ge­lijk­baars met de random-func­tie in iTu­nes. Hoe­wel ik ont­zet­tend veel en uiterst geva­ri­eer­de muziek op mijn iPod had staan, kreeg ik na ver­loop van tijd steeds weer dezelf­de num­mers voor­ge­scho­teld. Hoe ik ook mijn best deed om ande­re muziek af te spe­len, wan­neer ik daar­na over­ging naar de ran­do­mi­zer kwam ik al snel weer bij de her­ken­ba­re deun­tjes uit. Om gek van te wor­den. Waar­om had ik dan al die moei­te gedaan om mijn iPod bar­stens­vol muziek te laden wan­neer het mees­te ver­bor­gen bleek te zijn?

Toen mijn iPod er de brui aan gaf en ik de over­stap maak­te naar strea­ming­dien­sten, ont­dek­te ik al gauw dat het hier een ver­ge­lijk­ba­re kant opging. Wat ik ook luis­ter­de, blijk­baar was er tij­dens het aan­ma­ken van mijn pro­fiel en het aan­klik­ken van enke­le num­mers al beslo­ten wat voor soort muzieks­maak ik had en er is daar ver­der nooit meer van afge­we­ken. De ‘nieu­we’ muziek die voor mij gese­lec­teerd wordt is daar­om wei­nig ori­gi­neel te noemen.

Het was reden voor mij om het arti­kel met meer dan nor­ma­le belang­stel­ling te lezen.

Voor het gemak heb ik de tien manie­ren hier vermeld:

1. FIP Radio
2. For­go­ti­fy
3. Rateyourmusic.com
4. Perfects.nl
5. Een twee­de profiel
6. Rui­len van filterbubbel
7. Pitch­fork
8. Spe­len met search op Spotify
9. WhoSampled.com
10. Fes­ti­vals

Bal­t­ha­zar heb ik zelf ont­dekt. Maar niet op één van de tien manie­ren hier­bo­ven beschre­ven. Nee, ik heb name­lijk een elf­de manier die me ook regel­ma­tig nieu­we muziek laat ont­dek­ken. Niet nood­za­ke­lij­ker­wijs nieu­we muziek als in pas ver­sche­nen maar als in nieuw voor mij. Muziek die ik nooit eer­der heb gehoord ter­wijl het bewus­te num­mer mis­schien al jaren uit is, of de band allang uit elkaar is. Maakt me ver­der niet uit. Als het goed klinkt vind ik ik het prima.

Wat die elf­de manier dan is? Heel sim­pel. Wan­neer ik een serie of film¹ kijk en de bege­lei­den­de muziek spreekt me aan dan zoek ik daar­na bij de afti­te­ling of de artiest(en) ver­meld wor­den. Hier­na de naam inty­pen bij (in mijn geval) Apple Music, et voila!

The man who owns the pla­ce is de ope­nings­tu­ne van La Trê­ve (The Break), een ver­ras­send goe­de Bel­gi­sche(!) serie van 10 afle­ve­rin­gen over een recher­cheur die na een trau­ma­ti­sche erva­ring terug­keert naar zijn geboor­te­plaats in de Arden­nen waar hij met­een in een gecom­pli­ceer­de moord­zaak terecht­komt. Af en toe doet de sfeer den­ken aan True Detec­ti­ves, ook al zo’n serie met gewel­di­ge muziek, en het blijft tot het ein­de toe raden naar hoe de zaak in elkaar steekt.

Dus bij deze voeg ik een elf­de manier toe om dit jaar nieu­we muziek te ontdekken:

11. Series en Films

Doe er je voor­deel mee!

---

1. Tegen­woor­dig is dat bij­na alleen nog maar op Net­flix, wat me doet beden­ken of ik niet het gevaar loop in een serie- of film­bub­bel te belan­den, maar dat ter­zij­de. ↩