Midweekje Cluj-Napoca
Er werd code geel voorspeld. Dus vertrokken we zondagavond naar Dortmund om te overnachten in een hotel zodat we een mogelijk verkeersinfarct op de vroege maandachtochtend zouden vermijden. Onderweg was het flink mistig maar gelukkig geen sneeuw of ijzel. Bij het hotel aangekomen waren we net op tijd om bij de receptionist (die er al vanaf vijf uur ’s ochtends zat!) te kunnen inchecken. Daarna moest je gebruik maken van een automaat in de hal. Werkt ook, maar is toch een heel stuk minder persoonlijk. Omdat het zo’n typisch goedkoop budget hotel was zat er weinig anders op dan je kamer op te zoeken want een plek om gezamenlijk nog wat te kletsen met onze andere collega’s die inmiddels ook waren gearriveerd was er niet.
De volgende ochtend hadden we een kwartiertje nodig om van het hotel naar het vliegveld te rijden en in te checken. Ruim op tijd. Ons plan pakte goed uit. Totdat we zagen dat van alle vluchten die er rond negen uur zouden vertrekken er eentje vertraging had. Jawel, die naar Cluj-Napoca in Roemenië. Eerst nog een uurtje, maar gaandeweg werd het twee uur en uiteindelijk zelfs drie uur. Het bleek dat ons vliegtuig vanwege technische mankementen niet kon vertrekken vanuit Cluj en er een ander vliegtuig onderweg was uit Hongarije dat eerst nog naar Cluj moest om daar de gestrande passagiers op te pikken. Al met al waren we pas tegen drie uur ’s middags plaatselijke tijd in Cluj in plaats van rond het middaguur. We besloten dat het niet meer de moeite was om nog naar kantoor te gaan.
Op dinsdag stond dag 1 van de driedaagse workshop gepland. De ochtend was voor een groot gedeelte vrijgemaakt voor mijn presentatie om het projectteam door de huidige processen heen te praten en een overzicht te geven van de belangrijkste veranderingen die er aan zaten te komen. In de middag en de ochtend daarop volgend was het de bedoeling dat de functionele teams zich terug zouden trekken om de impact op hun functioneel gebied in kaart te brengen. De zogeheten ‘fit-gap’ analyse. Wat past wel, en wat past niet.
Tegelijkertijd hadden we parallel daaraan sessies gepland met technische teams om interfaces en dergelijke door te spreken. Een vol programma en de dag vloog voorbij.
Terug in het hotel verzamelden we in de lobby waar de mannen onder het genot van een drankje toekeken hoe de enige vrouw in het gezelschap met naald en draad reparatiewerk aan een jas verrichtte voordat we een restaurant opzochten.
Woensdagochtend besloot ik voor dag en dauw en bij een temperatuur van ‑10 Celsius een rondje te gaan rennen. Toen ik mijn hardloopbroek aantrok scheurde die open aan de binnenkant van mijn lies. Precies op de naad. Misschien had ik door wat beter op te letten de avond ervoor de schade kunnen beperken door ook met naald en draad aan de slag te gaan, maar gezien het vroege uur in combinatie met mijn handigheid op dit gebied liet ik het maar zo. Safety first! Tenslotte was het nog pikdonker buiten en waren er weinig mensen op straat.
Het lopen ging lekker. Ik vond de weg makkelijk naar het stadspark waar ik mijn oefeningen deed. Geleidelijk aan werd het echter wel ietsjes lichter, nam het aantal mensen op straat toe en trok de bittere kou gemeen door het open gat in mijn broek naar binnen. Tijd om terug te gaan met een ietwat aangepaste looptechniek zodat eventuele inkijk zoveel mogelijk werd beperkt. In het hotel waren ook al heel wat gasten wakker. Het leek me daarom gepaster om via de trap mijn hotelkamer op te zoeken en de lift te vermijden. In ieder geval was het een verfrissende ervaring.
De woensdag en de donderdag verliepen verder zoals gepland. Veel goede discussies en heel veel nuttige input wat we nu moeten verwerken in het projectplan zodat we over enkele weken aan een eerste testronde kunnen beginnen. Het is nog niet helemaal duidelijk of we dat in Cluj gaan doen of dat we iedereen uitnodigen in Ede. Deze laatste optie heeft mijn voorkeur. We kunnen dan de projectleden uit Cluj tegelijk wat langer blootstellen aan de manier van werken die bij ons al ingeburgerd is en die zij voor een gedeelte gaan toepassen in hun eigen omgeving. Op het persoonlijke vlak komt het mij ook wel goed uit omdat we thuis dan net zijn begonnen met de verbouwing. Ik zit er niet echt op te wachten om juist dan weer een weekje afwezig te zijn zodat alle coördinatie op de schouders van Inge terechtkomt.
Maar eerst mijn koffers pakken en proberen wat uurtjes slaap te pakken. De taxi naar het vliegveld staat om 5:30 uur klaar en aangezien het nu alweer bijna middernacht is lijkt me dat het verstandigste.