Donderdag, 19 januari 2017

Mid­week­je Cluj-Napoca

Er werd code geel voor­speld. Dus ver­trok­ken we zon­dag­avond naar Dort­mund om te over­nach­ten in een hotel zodat we een moge­lijk ver­keers­in­farct op de vroe­ge maan­dach­t­och­tend zou­den ver­mij­den. Onder­weg was het flink mis­tig maar geluk­kig geen sneeuw of ijzel. Bij het hotel aan­ge­ko­men waren we net op tijd om bij de recep­ti­o­nist (die er al van­af vijf uur ’s och­tends zat!) te kun­nen inchec­ken. Daar­na moest je gebruik maken van een auto­maat in de hal. Werkt ook, maar is toch een heel stuk min­der per­soon­lijk. Omdat het zo’n typisch goed­koop bud­get hotel was zat er wei­nig anders op dan je kamer op te zoe­ken want een plek om geza­men­lijk nog wat te klet­sen met onze ande­re collega’s die inmid­dels ook waren gear­ri­veerd was er niet.

De vol­gen­de och­tend had­den we een kwar­tier­tje nodig om van het hotel naar het vlieg­veld te rij­den en in te chec­ken. Ruim op tijd. Ons plan pak­te goed uit. Tot­dat we zagen dat van alle vluch­ten die er rond negen uur zou­den ver­trek­ken er een­tje ver­tra­ging had. Jawel, die naar Cluj-Napo­ca in Roe­me­nië. Eerst nog een uur­tje, maar gaan­de­weg werd het twee uur en uit­ein­de­lijk zelfs drie uur. Het bleek dat ons vlieg­tuig van­we­ge tech­ni­sche man­ke­men­ten niet kon ver­trek­ken van­uit Cluj en er een ander vlieg­tuig onder­weg was uit Hon­ga­rije dat eerst nog naar Cluj moest om daar de gestran­de pas­sa­giers op te pik­ken. Al met al waren we pas tegen drie uur ’s mid­dags plaat­se­lij­ke tijd in Cluj in plaats van rond het mid­dag­uur. We beslo­ten dat het niet meer de moei­te was om nog naar kan­toor te gaan.

Op dins­dag stond dag 1 van de drie­daag­se work­shop gepland. De och­tend was voor een groot gedeel­te vrij­ge­maakt voor mijn pre­sen­ta­tie om het pro­ject­team door de hui­di­ge pro­ces­sen heen te pra­ten en een over­zicht te geven van de belang­rijk­ste ver­an­de­rin­gen die er aan zaten te komen. In de mid­dag en de och­tend daar­op vol­gend was het de bedoe­ling dat de func­ti­o­ne­le teams zich terug zou­den trek­ken om de impact op hun func­ti­o­neel gebied in kaart te bren­gen. De zoge­he­ten ‘fit-gap’ ana­ly­se. Wat past wel, en wat past niet.

Tege­lij­ker­tijd had­den we paral­lel daar­aan ses­sies gepland met tech­ni­sche teams om inter­fa­ces en der­ge­lij­ke door te spre­ken. Een vol pro­gram­ma en de dag vloog voor­bij.
Terug in het hotel ver­za­mel­den we in de lob­by waar de man­nen onder het genot van een drank­je toe­ke­ken hoe de eni­ge vrouw in het gezel­schap met naald en draad repa­ra­tie­werk aan een jas ver­richt­te voor­dat we een res­tau­rant opzochten.

Woens­dag­och­tend besloot ik voor dag en dauw en bij een tem­pe­ra­tuur van ‑10 Cel­si­us een rond­je te gaan ren­nen. Toen ik mijn hard­loop­broek aan­trok scheur­de die open aan de bin­nen­kant van mijn lies. Pre­cies op de naad. Mis­schien had ik door wat beter op te let­ten de avond ervoor de scha­de kun­nen beper­ken door ook met naald en draad aan de slag te gaan, maar gezien het vroe­ge uur in com­bi­na­tie met mijn han­dig­heid op dit gebied liet ik het maar zo. Safe­ty first! Ten­slot­te was het nog pik­don­ker bui­ten en waren er wei­nig men­sen op straat.

Het lopen ging lek­ker. Ik vond de weg mak­ke­lijk naar het stads­park waar ik mijn oefe­nin­gen deed. Gelei­de­lijk aan werd het ech­ter wel iets­jes lich­ter, nam het aan­tal men­sen op straat toe en trok de bit­te­re kou gemeen door het open gat in mijn broek naar bin­nen. Tijd om terug te gaan met een iet­wat aan­ge­pas­te loop­tech­niek zodat even­tu­e­le inkijk zoveel moge­lijk werd beperkt. In het hotel waren ook al heel wat gas­ten wak­ker. Het leek me daar­om gepas­ter om via de trap mijn hotel­ka­mer op te zoe­ken en de lift te ver­mij­den. In ieder geval was het een ver­fris­sen­de ervaring.

De woens­dag en de don­der­dag ver­lie­pen ver­der zoals gepland. Veel goe­de dis­cus­sies en heel veel nut­ti­ge input wat we nu moe­ten ver­wer­ken in het pro­ject­plan zodat we over enke­le weken aan een eer­ste test­ron­de kun­nen begin­nen. Het is nog niet hele­maal dui­de­lijk of we dat in Cluj gaan doen of dat we ieder­een uit­no­di­gen in Ede. Deze laat­ste optie heeft mijn voor­keur. We kun­nen dan de pro­ject­le­den uit Cluj tege­lijk wat lan­ger bloot­stel­len aan de manier van wer­ken die bij ons al inge­bur­gerd is en die zij voor een gedeel­te gaan toe­pas­sen in hun eigen omge­ving. Op het per­soon­lij­ke vlak komt het mij ook wel goed uit omdat we thuis dan net zijn begon­nen met de ver­bou­wing. Ik zit er niet echt op te wach­ten om juist dan weer een week­je afwe­zig te zijn zodat alle coör­di­na­tie op de schou­ders van Inge terechtkomt.

Maar eerst mijn kof­fers pak­ken en pro­be­ren wat uur­tjes slaap te pak­ken. De taxi naar het vlieg­veld staat om 5:30 uur klaar en aan­ge­zien het nu alweer bij­na mid­der­nacht is lijkt me dat het verstandigste.