Rondje checken
Vanochtend vroeg stond ik voor de verandering eens niet op het survivalterrein zoals gewoonlijk op zondag. Ik had beloofd onze zoon te helpen met het ophalen van een nieuw bed bij de Ikea. Hij wilde per se op een tijdstip waarvan hij dacht dat het niet druk was. Alsof het ooit nìet druk is bij het Zweedse bouwpakkettenwarenhuis.
Ruimschoots voor de openingstijd van 11 uur wilden we onze auto dicht bij de uitgang parkeren. We waren niet de enigen die dat van plan waren. Terwijl ik door het doolhof van gangen reed op zoek naar een plekje was het humeur van zoonlief al aardig verpest door deze tegenslag. Hij zag ons al uren in de rij staan bij de kassa en zou het liefst weer naar huis zijn gegaan.
Binnen viel het echter heel erg mee. Het leek er op dat de vroege bezoekers voornamelijk richting restaurant gingen voor een goedkoop ontbijt en niet naar de winkel. Die trouwens nog gesloten was. We namen plaats op een bankje en telden af naar 11 uur.
Toen het eenmaal zo ver was waren we de eersten die naar binnen mochten. In het magazijn hadden we binnen enkele minuten alles gevonden en op de kar geladen. Kwart over elf stonden we bij de auto. De meeste tijd ging verloren aan het fatsoenlijk inladen. Eigenlijk hadden we een aanhangwagen willen huren maar dan moesten we later op de dag nog een keer terug. Daar hadden we geen zin in. Zeker nu we zagen dat de eerste verdieping van de parkeergarage al aardig vol begon te raken.
Later op de middag, nadat alle andere klusjes ook achter de rug waren leek het me een goed idee om een rondje te gaan rennen. Als compensatie voor de gemiste training in de ochtend. Ik koos er voor om een route te kiezen die me langs ons nieuwe huis zou brengen. Aanstaande woensdag krijgen we de sleutel. Ik was benieuwd hoe ver de huidige bewoners al gevorderd waren met het verwijderen van een aantal zaken op het perceel die wij niet van plan zijn om over te nemen. Te denken valt bijvoorbeeld aan een spuuglelijke molen in de voortuin en twee cabines in de schuur waarin hun paarden gestald stonden.
Zeven kilometer in een rustig tempo verder zag ik dat de molen verdwenen was. Er stond nog wel een of ander vreemd metalen geraamte. Maar of de cabines ook opgeruimd waren kon ik niet goed zien. Volgens mij niet. Er liepen wel wat mensen rond, dus hopelijk waren ze er mee bezig. Het wordt anders kort dag voor hen om alles af te krijgen voor de overdracht op woensdagmiddag.
We zijn nu ruim een half jaar verder nadat ik het TE KOOP bord bij hen in de tuin zag staan en nu het nog slechts drie nachtjes slapen is hebben we geen zin meer langer te wachten. Wat ons betreft beginnen we morgen al met de verbouwing.