Vrijdag, 3 februari 2017

Uit­brei­ding

Op ’t eind van de inspec­tie voor­af aan de sleu­tel­over­dracht kwam er als­nog een haan uit de mouw. Plus drie hen­ne­tjes. Of we die mis­schien over wil­den nemen? De beest­jes lie­pen nu nog vrij rond maar dat zou niet meer moge­lijk zijn op de plek waar ze heen zou­den verhuizen.

Dat was inder­daad zie­lig. We keken elkaar voor de vorm even aan want erover naden­ken hoef­den we niet. Natuur­lijk moch­ten de kip­pe­tjes blijven!

Alleen, waar zaten ze ergens verstopt?

Pas de vol­gen­de dag zagen we de haan. In z’n een­tje was hij de schuur aan het ver­ken­nen die hele­maal was leeg­ge­ruimd. Geen paar­den en geen mest meer te beken­nen. Wel een onder­deel van de sho­vel die een stuk­je ver­der­op met veel geweld bezig was bomen te ont­wor­te­len in de tuin. Met wat kor­rels voer wis­ten we ‘m iet­wat gerust te stel­len. Maar het duur­de niet lang voor hij weer ver­dwe­nen was. De drie dames die hij onder zijn hoe­de heeft waren ech­ter nog steeds spoorloos.

Veel later op de mid­dag, nadat de tuin­man­nen waren ver­dwe­nen kwam het hele gezel­schap plots tevoor­schijn uit een schuil­plaats die we tot nu toe nog niet heb­ben weten te ont­dek­ken. Eerst nog wat schich­tig maar allangs bru­ta­ler begon­nen ze de omge­ving te ver­ken­nen. De kor­rels voer waren al snel ver­or­berd. Toen we wil­den bij­vul­len lie­pen ze voor ons uit rich­ting het kip­pen­hok. Blijk­baar wil­den ze daar hun avond­eten nut­ti­gen. Volg­zaam als we zijn vol­de­den we aan hun onuit­ge­spro­ken verzoek.

Ze lie­ten het zich goed sma­ken. Ook het fris­se water kon hen wel beko­ren. Af en toe klonk er zelfs een tok van waardering.

Van­daag lie­pen ze over­al weer rond als­of er niets aan de hand was ter­wijl de graaf­ma­chi­nes en bul­do­zer­smet veel lawaai de tuin ver­der omploeg­den. Ze waren er ech­ter niet (meer) van onder de indruk.