20170205 — zondag

Week­end­je strip­pen — zondag

De zon­dag stond in het teken van de ont­man­te­ling van het kip­pen­hok. Toch kon ik het niet laten eerst op het dak van de ser­re te klim­men. Onder het oran­je dek­zeil was het een gro­te water­plas. Het hout aan de boven­kant was vol­le­dig door­weekt en ver­rot. Je kon er zo met je hand door­heen druk­ken. Aan de onder­kant was het even slecht gesteld. De plan­ken leken er wel goed uit te zien, maar dat was bedrog. Toen we ze er af haal­den zagen we dat ze aan de bin­nen­zij­de ook voor het groot­ste gedeel­te al ver­schim­meld waren. Alles kon zo de con­tai­ner in (die pas maan­dag zou arriveren).

Dan toch maar met het kip­pen­hok ver­der gaan waar we gis­ter geble­ven waren.

Tus­sen de bui­ten- en bin­nen­wand was iso­la­tie­ma­te­ri­aal ver­werkt. Op een enke­le plek kwa­men we een wesp in win­ter­slaap tegen en heel veel gro­te spin­nen. Maar wat ons nog het meest ver­baas­de was een ver­za­me­ling aan­ge­vre­ten wal­no­ten (er staat een wal­no­ten­boom op het erf). Zou er  mis­schien ergens een eek­hoorn ver­stopt zit­ten? Dat zou nog eens leuk zijn! Tot­dat we een doos­je rat­ten­gif ont­dek­ten. Niet veel later kwam er een­tje tevoor­schijn bij het los­ruk­ken van een wand­plaat. We schrok­ken er zo van dat we te laat waren om de rat te van­gen. Mijn zwa­ger gooi­de er nog een klauw­ha­mer ach­ter­aan die helaas geen doel trof maar wel bij­na in de sloot terecht kwam. Geluk­kig is het bij dit ene exem­plaar gebleven.

Om de wal­no­ten open te kun­nen bij­ten had de rat regel­ma­tig aan de bal­ken zit­ten kna­gen om z’n tan­den scherp te hou­den. Het had niet lang meer geduurd of de schuur was van­zelf in elkaar gestort.

Eigen­lijk heb­ben we de kip­pen van een wis­se dood gered door de rat te ver­ja­gen en het kip­pen­hok pre­ven­tief af te bre­ken. Maar op dit moment zijn ze nog niet voor rede vat­baar. Het klei­ne kip­pen­hok dat we op een mooi plek­je heb­ben neer­ge­zet als tij­de­lij­ke woon­ruim­te nege­ren ze hard­nek­kig. Eigen­wijs als ze zijn zul­len ze naar het lijkt lie­ver de nacht door­bren­gen in de open lucht of in hun voor­ma­lig onder­ko­men dan te ver­kas­sen naar hun nieu­we hok­je. Ik mag dat wel, huis­die­ren met een eigen wil.