Vanmiddag waren we op zoek naar nog wat extra boompjes en struiken voor bij het eerste stukje bestrating wat klaar is in onze nieuwe tuin. Daarvoor brachten we niet alleen een bezoek aan een gespecialiseerde boomkweker maar besloten we ook even bij een groot tuincentrum langs te gaan. Daar hing het met de blote benen buiten zoals dat altijd bij het eerste mooie lenteweer het geval is.
Terwijl wij het vele uitgestalde groen bewonderden en slechts met moeite onze keus konden maken slenterden er ook veel bezoekers rond die het allemaal maar niets vonden. Een kwestie van verplicht mee met de partner en maar hopen dat het allemaal weer snel voorbij zou zijn. Het is leuk om dan af en toe op de reacties of gezichtsuitdrukkingen te letten wanneer de ene helft van een stel enthousiast bezig is om iets leuks uit te zoeken en daarvoor de ander er ook bij wil betrekken in een bij voorbaat gedoemde poging om er een gezamenlijk project van te maken.
Zo zag ik een man naar een boompje wijzen waarvan hij wel vond dat die er mooi uitzag nadat zijn partner daar verschillende keren om gevraagd had. Totdat hij de prijs op het kaartje las toen het boompje op de winkelwagen gezet werd. Met een afgemeten ‘Zo mooi istie nou ook weer niet’, werd het boompje resoluut teruggezet.
De fraaiste opmerking werd gebezigd door een jonge vrouw overvol in verwachting die met partner en (schoon)moeder blijkbaar op sleeptouw werd genomen om aanplant voor hun nieuwe onderkomen aan te schaffen (mijn interpretatie). Bij een prachtige boom die al geheel in bloei stond en waar wij een tijdje hebben staan twijfelen of het in onze tuin zou passen, kon zij niets anders concluderen dan dat honderd euro wel heel erg veel was voor ‘een stok met bloemen eraan’.
Het blijft fascinerend om met z’n allen naar hetzelfde te kijken en toch geheel iets anders te zien.
~ ~ ~