Eerder deze week kwam ik thuis van het werk en zag een kaart liggen op de keukentafel die ik nog op de post moest gooien. Hoe laat de lichting tegenwoordig gedaan wordt is mij niet duidelijk maar voor de zekerheid besloot ik een sprintje te trekken om mezelf het gevoel te geven dat ik er alles aan gedaan had mocht de kaart te laat afgeleverd worden.
Voordat ik bij de brievenbus was had ik mijn niet zo snelle spurt al afgebroken.
Buiten adem liet ik de kaart door de overige bestemmingen gleuf glijden.
Niet sporten begint zijn tol te eisen. Ondanks dat ik sinds eind januari volop in de weer ben met klussen en sjouwen heeft dit een negatief effect op de conditie die ik dacht opgebouwd te hebben door minimaal twee keer per week naar survivaltraining te gaan of een rondje te hardlopen. Ook de dagelijkse rek- en strekoefeningen zijn erbij ingeschoten de laatste tijd. Ik dacht voldoende lichaamsbeweging te hebben.
Vandaag was ik vrij. Er stond een hoop op mijn todo-lijst. Ik besloot er desondanks aan toe te voegen dat ik ofwel zou gaan hardlopen danwel ’s avonds naar survivaltraining te gaan. Helaas. Het is er niet van gekomen. Uitgelopen afspraken op de bouwplaats en een gedane belofte die ik niet kon breken gooiden roet in het eten.
Wat nu? Deze maand gaan we het alleen nog maar drukker krijgen nu de verhuisdatum dichterbij komt. Toch blijven proberen om te gaan sporten (met alle frustratie vandien wanneer het er weer niet van komt)? Of accepteren dat de verhuizing het belangrijkste is en in mei de draad weer oppakken? Doordat er zoveel te doen is voelt het bovendien alsof elk uur niet besteedt aan de verbouwing/verhuizing een verloren uur is. Maar dat kan toch ook niet de bedoeling zijn.
Op de weerapp zie ik dat het zondag heel mooi weer beloofd te worden. Misschien dat ik gewoon moet gaan. Desnoods een uurtje in plaats van de geplande twee uur. Dat zal me al zwaar genoeg vallen met mijn huidige conditie.
~ ~ ~