Met z’n vieren

De zol­der in de schuur bij ons nieu­we huis is klaar. Alleen ont­breekt nog een vas­te trap. We kun­nen daar­om nog niet al te gro­te of zwa­re voor­wer­pen naar boven bren­gen, maar er staan vol­doen­de dozen inge­pakt die over­ge­huisd kun­nen worden.

Boven­dien moe­ten we nood­ge­dwo­nen al wat eer­der spul­len gaan over­hui­zen om het hui­di­ge huis wat min­der rom­me­lig te laten over­ko­men. We krij­gen name­lijk bezoek van poten­ti­ë­le kopers.

En dat ter­wijl ons huis al ver­kocht is. Helaas is de koop­ster kort gele­den over­le­den.

Het was een tijd­je ondui­de­lijk wat er zou gaan gebeu­ren. Zou­den de erf­ge­na­men afzien van de koop en accep­te­ren dat ze een boe­te­be­drag moesten beta­len? Dat klinkt mis­schien van­uit finan­ci­eel oog­punt als iets lucra­tiefs, maar eer­lijk gezegd zit­ten we niet te wach­ten om ver­vol­gens weer met het huis in ver­koop te gaan. We wil­len het liefst zo snel moge­lijk ver­hui­zen en niet meer bezig hoe­ven te zijn met dit huis.

Op vrij­dag kre­gen we te horen van de make­laar dat ze niet afzien van de koop. Wel gaan ze pro­be­ren om het huis met­een weer van de hand te doen.

Zodoen­de komen vol­gen­de week al de eer­ste kij­kers. Mis­schien wat las­tig voor onze plan­ning, maar wij wil­len er graag aan mee­wer­ken omdat het mis­schien voor ons posi­tief kan uit­pak­ken indien we op deze manier een week of twee lan­ger zou­den kun­nen blij­ven zit­ten. Dat zou ons net wat ruim­te geven om de ver­bou­wing zon­der haast­werk en druk op een goe­de manier af te ronden.

Voor van­daag had ik daar­om een aan­hang­wa­gen gere­ser­veerd. Daar­mee gin­gen we aller­eerst voor onze doch­ter bij een col­le­ga van haar een vaat­was­ser opha­len. Onze zoon had aan­ge­bo­den mee te hel­pen til­len. Daar­na reden we met z’n drie­tjes naar ons huis om de eer­ste lading dozen en ande­re spul­len in te laden. Toen dat klaar was reden we met z’n vie­ren (Inge was er nu ook bij) naar het nieu­we huis.

Onder­weg viel het ons op dat het een hele tijd gele­den was dat we met z’n vie­ren in één auto had­den geze­ten. Bin­nen de kort­ste keren wer­den er aller­lei her­in­ne­rin­gen uit­ge­wis­seld over ‘vroe­ger’. Zo werd een dag­je ver­plicht dozen sjou­wen toch ook nog een heel gezel­li­ge dag.

~ ~ ~