Eitjes leggen, niemand zeggen

Bin­nen­kort is het pasen. Dat weet ik omdat er op kan­toor de afge­lo­pen tijd steeds vaker paasei­tjes opdo­ken. Ze lagen plots in de kof­fie­hoek, rol­den voor­bij tij­dens ver­ga­de­rin­gen, ston­den in de aan­bie­ding bij de kas­sa in het bedrijfs­res­tau­rant, of zaten te kijk in schaal­tjes op de afde­ling. Net als peper­no­ten in de maan­den voor­af aan Sin­ter­klaas vorm­den ze al snel een ware plaag.
Wat me opviel toen ik vori­ge week in onze tot schaft­keet omge­bouw­de schuur kwam was dat daar geen eitje te beken­nen viel. Ja, die van de kip­pen zo af en toe, maar geen van cho­co­la­de. Blijk­baar hou­den bouw­vak­kers er niet van, of komt het niet in hen op om ze te gaan halen.
Ik ver­tel­de Inge dat het mis­schien wel lachen was om er een hoop te ver­stop­pen in en rond­om ons half­ver­bouw­de huis. Natuur­lijk niet tij­dens de paas­da­gen, want dan wordt er niet gewerkt. Dus dan maar van­avond zodat ze zich er op goe­de vrij­dag aan te goed kun­nen doen.
Mits ze de lek­ker­nij­en weten te vinden.

~ ~ ~