Het leek wel wat op een ech­te vakan­tie­dag, van­daag. Nadat de stra­ten­ma­kers van­och­tend klaar waren met het door­leg­gen van een stuk ter­ras ach­ter de schuur kon de poort dicht. Er werd geen (gepland) bezoek meer ver­wacht. Een half uur­tje heb ik nog wat hout staan klo­ven maar het was eigen­lijk niet te doen bij een tem­pe­ra­tuur die zoet­jes­aan boven de der­tig gra­den was gestegen.

Er zat niets anders op dan een goed boek te pak­ken en een plek in de scha­duw op te zoe­ken. Het wer­den er twee (boe­ken, niet plek­ken): No is not enough van Nao­mi Klein en Ima­ji­ca van Cli­ve Bar­ker. Alle­bei lees ik om en om. Heb ik een hoofd­stuk uit het ene boek gele­zen dan ga ik ver­der met een nieuw hoofd­stuk in het ande­re boek. Wel lig ik een eind voor in Ima­ji­ca omdat ik daar al veel eer­der in was begonnen.

Ze beval­len me bei­den erg goed. Ima­ji­ca is per­fec­te vakan­tie­lec­tuur. Het biedt een uit­ge­ba­lan­ceer­de mix van sci­en­ce fic­ti­on, fan­ta­sy, hor­ror en rea­lis­me. Wat ik voor­al erg pret­tig vind is de aan­dacht voor details. Cli­ve Bar­ker neemt de tijd om zijn hoofd­per­so­na­ges in al hun com­plexi­teit te beschrij­ven. Het zijn zeker geen een­di­men­si­o­na­le figu­ren die onder­ge­schikt zijn aan een voort­ra­zend ver­haal met onver­wach­te plot­wen­din­gen. Ook de ver­schil­len­de werel­den die bezocht wor­den (de Ima­ji­ca is een con­stel­la­tie van vijf min of meer ver­bon­den dimen­sies) komen vol­le­dig tot hun recht met al hun bizar­re bewo­ners en bij­be­ho­ren­de gewoon­tes. Heer­lijk om je in te verliezen.

[Sha­ring is Caring: De uit­ga­ve die ik in bezit heb bevat een uit­ge­brei­de index met boven­dien gewel­di­ge illu­stra­ties door Richard A. Kirk. Wan­neer je op boven­staan­de afbeel­ding klikt kom je op zijn web­si­te terecht met onder ande­re een uit­ge­brei­de port­fo­lio en een blog­sec­tie. De moei­te waard om te bezoeken.]

No is not enough is van een totaal ande­re orde. Nao­mi Klein voel­de de nood­zaak om in afwij­king van haar eer­de­re boe­ken waar jaren aan diep­gaan­de stu­die voor­af­gin­gen dit­maal haar opge­da­ne ken­nis te gebrui­ken als basis voor een soort van pam­flet tegen de in haar ogen desa­streus ver­lo­pen ver­kie­zin­gen in de VS die Donald Trump aan een over­win­ning heb­ben gehol­pen. Publi­ca­tie moest snel zijn want haast is gebo­den. Klein ziet de uit­ver­kie­zing van Trump in het ver­leng­de lig­gen van ont­wik­ke­lin­gen die zij al eer­der beschreef in No Logo en The Shock Doc­tri­ne. In die zin was het mis­schien geen ver­ras­sing, maar de schok die ze voel­de toen ze van­uit Austra­lië de ver­kie­zin­gen volg­de was er niet min­der om.

In haar boek laat ze niet alleen zien hoe het zover geko­men is, ze geeft ook aan dat er manie­ren zijn om Donald Trump (en zijn aan­hang) te bestrij­den. Want zoals de titel al aan­geeft, alleen demon­stre­ren tegen alles wat Trump pro­beert te af te bre­ken (medi­sche zorg voor ieder­een) of op te bou­wen (een muur aan de grens met Mexi­co), is niet genoeg. Van­daar de urgentie.

Zover ben ik ech­ter nog niet. Momen­teel lees ik hoe zij met haar zoon­tje het Gre­at Bar­ri­er Reef in Austra­lië bezoekt als onder­deel van een docu­men­tai­re waar­aan ze mee­werkt over hoe ver­gaand de impact van kli­maat­ver­an­de­ring al is in som­mi­ge gebie­den. Een kwart van dit unie­ke natuur­ver­schijn­sel is inmid­dels gestor­ven door slechts een minie­me ver­ho­ging van de water­tem­pe­ra­tuur. Wat rest is een deso­laat onder­wa­ter­land­schap. Alle kleur is ver­dwe­nen en over en tus­sen het wit­te ‘gebeen­te’ drijft een stin­ken­de groe­ne smurrie.

Dit is niet het gedeel­te waar ze haar zoon­tje mee naar toe neemt. Ze leert hem op vier­ja­ri­ge leef­tijd snor­ke­len daar waar het rif nog op haar aller­mooist is. Zodat hij beto­verd zal raken door de over­wel­di­gen­de schoon­heid. Want:

You need to love some­thing first, befo­re you can pro­tect and defend it.
[p.64, No is not enough, Nao­mi Klein]

~ ~ ~