Het was nog flink warm (25C) toen ik van­avond een rond­je ging ren­nen. Voor mij meest­al niet de meest opti­ma­le weers­con­di­tie. Lie­ver heb ik dat het lek­ker fris is met boven­dien wat mie­zer­re­gen. Je hebt het alleen niet voor het kie­zen dus trok ik plichts­ge­trouw de hard­loop­schoe­nen aan en ver­trok rich­ting Doornenburg.
Mijn plan was om een afstand van rond de acht kilo­me­ter te lopen en deze keer niet mijn gemid­del­de tem­po in de gaten te hou­den, maar mijn hart­slag. Die is vaak nog­al aan de hoge kant wan­neer ik na afloop de sta­tis­tie­ken terugkijk.
De tomtom app die ik gebruik han­teert de vol­gen­de hartzones:

• 68–101 rus­tig
• 101–118 fat burn
• 118–135 con­di­tie
• 135–152 snel­heid
• 152–169 sprint

Op basis van feed­back door het spor­t­hor­lo­ge regel­ma­tig te dra­gen tij­dens niet-sport momen­ten ‘leert’ de app wat jouw indi­vi­du­e­le hart­slag­fre­quen­tie is. Dat heb ik tot nu toe nog nooit gedaan.
De eer­ste kilo­me­ter ging goed. Mijn hart­slag kwam niet boven de 150 uit. Dat ver­an­der­de daar­na ech­ter al snel. Bin­nen de kort­ste keren zat ik boven de 170 ter­wijl ik niet het idee had dat ik echt hard liep. Of har­der was gaan lopen dan tij­dens de eer­ste kilo­me­ter. Heel over­dre­ven liet ik toch mijn tem­po afzak­ken naar iets wat bij­na ver­ge­lijk­baar was met wan­de­len. Het effect op mijn hart­slag was dat die nu door­schoot tot tegen de 200 aan.
Zou het de warm­te zijn? Of zat mijn hor­lo­ge niet goed om mijn pols?
Hoe dan ook, ik had hier geen zin meer in en ver­an­der­de de weer­ga­ve op het dis­play naar mijn hui­di­ge tem­po. Net iets lang­za­mer dan 7 minu­ten per kilo­me­ter. Dat kon best wast snel­ler! En ik gaf een beet­je gas reke­ning hou­dend dat mijn hart­slag mis­schien toch echt wel 200 was op dat moment.
De rest van het rond­je (acht kilo­me­ter in totaal) heb ik lek­ker rus­tig gelo­pen in een tem­po van gemid­deld 6:30 minu­ten per kilo­me­ter. Naar mijn hart­slag heb ik niet meer geke­ken. Ze zeg­gen altijd dat zolang je tij­dens het ren­nen de adem hebt om ook te kun­nen pra­ten dat je dan in de zone van ‘con­di­tie’ zit. Dus ergens tus­sen 118 en 135. Nou heb ik niet de hele tijd in mij­zelf lopen pra­ten, maar had er iemand naast me gelo­pen dan had ik daar zon­der moei­te een goed gesprek mee kun­nen voeren.
Vol­gens de app kan ik dat zelfs wan­neer ik vol­op aan het sprin­ten ben. Mis­schien is het toch een idee om het hor­lo­ge wat vaker over­dag te dra­gen zodat de hart­slag­zo­nes wat meer afge­stemd wor­den op mijn eigen unie­ke hartslag.

~ ~ ~